Bóg się rodzi, Gwiazda wschodzi

I my dary, z serc ofiary dajmy Panu z Królami, miłość w złocie, zapach w cnocie, mirrę gorzką i z nami: prosząc Pana poznanego, Boga w żłobie złożonego, by nas niebem darował (Bóg się rodzi, Gwiazda wschodzi, zwr. 4).

1. Ujrzeliśmy Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać pokłon Panu (Mt 2, 2b). Trzej mędrcy na Wschodzie widząc gwiazdę, która pojawiła się wraz z narodzeniem Jezusa, dowiadują się o narodzinach króla żydowskiego. Arcykapłani i uczeni ludu, odpowiadając na wezwanie Heroda, wskazali na podstawie proroctwa Betlejem. Przywódcy religijni Izraela, choć znali miejsce narodzin nowego Króla, jednak nie udali się, by oddać Mu pokłon. Gwiazda wskazała mędrcom dom, w którym zobaczyli Dziecię wraz z Jego Matką. Z radością weszli do środka i oddają pokłon Nowonarodzonemu. Złożyli Mu też w darze złoto, kadzidło i mirrę, tradycyjne wschodnie bogactwa i zapachy, bardzo bogate podarunki, które wymieniali między sobą królowie. Tradycja Kościoła wskazuje, że dary złożone przez Mędrców wskazują trzy aspekty tajemnicy Chrystusa: złoto wskazuje na królewską godność Jezusa, kadzidło na Jego synostwo Boże, a mirra na tajemnicę Jego męki.

2. Papież Franciszek w Liście apostolskim „Admirabile signum”, o znaczeniu i wartości żłóbka, snuje taką refleksję: „Mędrcy nauczają, że można wychodzić z bardzo daleka, aby dotrzeć do Chrystusa. Są ludźmi bogatymi, mądrymi cudzoziemcami, spragnionymi nieskończoności, wyruszającymi w długą i niebezpieczną podróż, która wiedzie ich do Betlejem (por. Mt 2,1-12). (…) Nie dają się zgorszyć ubóstwem otoczenia. Nie wahają się paść na kolana i oddać Mu pokłon. Przed Nim rozumieją, że Bóg, podobnie jak z suwerenną mądrością kieruje gwiazdami, tak też kieruje biegiem historii, uniżając możnych i wywyższając pokornych. Z pewnością po powrocie do swego kraju opowiedzieli o tym zaskakującym spotkaniu z Mesjaszem, zapoczątkowując podróż Ewangelii pośród narodów” (nr 9).

3. Miejscem składania darów ofiarnych jest ołtarz. We wspólnocie chrześcijańskiej ołtarz od początku jawił się jako stół ofiary i stół uczty. Można go określić więc jako „stół Pański”. Natomiast Eucharystia celebrowana na ołtarzu jest najistotniejszym aktem kultu i uświęcenia człowieka. I jest dziś szczególnym miejscem spotkania z Jezusem. Dzięki niej dokonuje się wewnętrzna przemiana chrześcijan, która płynie ze zjednoczenia z Bogiem. A po wyjściu z Eucharystii mamy stawać się „gwiazdą” prowadzącą innych ku Chrystusowi. Chodzi o to, by ofiarować Jezusowi złoto wzajemnej miłości; kadzidło swojej wiary, przez którą uznamy w Jezusie oczekiwanego Emmanuela – Boga-z-nami; mirrę, która oznacza naszą gotowość do tego, żeby umrzeć dla grzechu i zostać z Chrystusem pogrzebanymi oraz powstać do życia wiecznego.

Na koniec, warto rozważyć słowa „Modlitwy nad darami” z uroczystości Objawienia Pańskiego: „Wszechmogący Boże, wejrzyj łaskawie na Dary swojego Kościoła, nie są już nimi złoto, kadzidło i mirra, lecz Jezus Chrystus, którego te dary oznaczają, Jego składamy w ofierze i przyjmujemy jako pokarm”.

Nawet nie wiesz, Maleńki

Do wielu współczesnych prawda o Bożym Narodzeniu dociera już nie przez świąteczne dekoracje, nie poprzez święte teksty, ale poprzez wszechobecne kolędy.