Bazylika Sacre Coeur

Obejrzawszy dokładnie bryłę bazyliki, przekraczam próg, by poznać wnętrze, by pomodlić się w tej szczególnej świątyni, by tu właśnie odnowić akt oddania się Sercu Jezusa. Pierwsze wrażenie wewnątrz jest niesamowite. Uwagę przykuwa cudowna, złota mozaika przedstawiająca Chrystusa z rozpostartymi rękoma. Ponoć to jedna z największych mozaik na świecie. Ma powierzchnię 475m kw. Zatytułowana jest „Chrystus w majestacie”. We wnętrzu bazyliki - jak nigdzie indziej w Paryżu - panuje wyjątkowa cisza. Kilka osób pogrążonych w modlitwie adoruje Jezusa Eucharystycznego. Adoracja Najświętszego Sakramentu trwa tu nieprzerwanie od 100 lat. Przyłączam się do nich. Modlitwa tu rodzi się całkiem naturalnie. Zewnętrznie nie rozprasza mnie ani wystrój kościoła, ani spacerujący wokół ławek pielgrzymi i turyści. Jest tylko On i ja...

Kult Serca Jezusowego wywodzi się z czasów średniowiecza. Początkowo miał charakter prywatny, z czasem ogarnął szerokie rzesze społeczeństwa. Do jego rozprzestrzeniania przyczyniło się wielu świętych, m.in.: św. Małgorzata z Kortony, św. Jan Eudes, a przede wszystkim św. Małgorzata Maria Alacoque. Niemałą rolę w szerzeniu czci Najświętszego Serca Jezusa odegrali również biskupi polscy, którzy w roku 1765 wysłali do papieża Klemensa XIII memoriał opisujący historyczny przegląd kultu i uzasadniający godziwość i pożytki płynące z tego nabożeństwa i prosili o ustanowienie liturgicznego święta ku czci Serca Jezusowego. Na posiedzeniu dnia 26 stycznia 1765 roku Św. Kongregacja Obrzędów uznała ich racje i zezwoliła tak na Msze, jak i oficjum o NSJ. Podobny przywilej otrzymała w roku 1779 Portugalia, w 1804 kraje Ameryki Łacińskiej, w 1819 Ziemia Święta. Natomiast dnia 25 sierpnia 1856 r. papież Pius IX dekretem Urbis et Orbis rozciągnął to pozwolenie na cały Kościół. Teraz już wszyscy wiedzą, że "To Boże Serce jest niezgłębioną otchłanią wszelkich dóbr, do której ubodzy mają się zwracać we wszystkich swoich potrzebach. Ono jest otchłanią radości, w której przepadają wszystkie nasze smutki. Jest otchłanią pokory przeciwko naszej pysze; jest otchłanią miłosierdzia dla nieszczęśliwych, jest wreszcie otchłanią miłości, w której powinniśmy ukryć cała naszą nędzę" – św. Małgorzata Alacoque. Kolejne ważne wydarzenie dla poszerzenia kultu Najświętszego Serca Jezusa na całym świecie nastąpiło 11 czerwca 1899 r. a był to akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Boskiemu Sercu Pana Jezusa, który dokonał się w czasie pontyfikatu Leona XIII.

Sacré-Coeur w założeniu jest kościołem pielgrzymkowym, jednak obecnie główne pielgrzymki odbywają tutaj turyści z całego świata, bez względu na przekonania religijne. Wnętrze świątyni ma dekoracje w stylu neobizantyjskim, które z punktu widzenia artystycznego są niezbyt cenne. W ogóle wnętrze jest skromne. Wypełnia je duża ilość kaplic i mnóstwo mozaik. Stoi tu też kilka figur, w tym słynny posąg Matki Boskiej z Dzieciątkiem z litego srebra, wykonany przez Paula Bruneta oraz wielkie organy Aristide'a Cavaille-Colla, skonstruowane w roku 1898 a posiadające 78 rejestrów i 4 klawiatury. Pod posadzką kościoła znajdują się dwie krypty. Jedna z nich kryje m.in. urnę z sercem inicjatora budowy - A.Legentila. Wyświetlane są tu także filmy, przedstawiające historię bazyliki.

Czas biegnie nieubłaganie, mój pobyt w bazylice Sacre Coeur powoli dobiega końca. Trzeba jeszcze poznać inne, ciekawe miejsca, zobaczyć zabytki, poczuć klimat Paryża... Ostatni rzut oka na Białą Bazylikę i na przepiękną panoramę miasta, którą widać ze wzgórza Montmartre. Nie żegnam się z tym miejscem na zawsze. Mam nadzieję, że kiedyś tu wrócę. Bo tu chce się wracać!