Ma granice Nieskończony

„Kontemplując scenę Bożego Narodzenia, jesteśmy zaproszeni do duchowego wyruszenia w drogę, pociągnięci pokorą Tego, który stał się człowiekiem, aby spotkać każdego człowieka. I odkrywamy, że On nas miłuje tak bardzo, że jednoczy się z nami, abyśmy i my mogli się z Nim zjednoczyć” (List apost. "Admirabile signum", 1).

***

Jezus – mały Król miłości przychodzi na świat w Betlejem – domu chleba. To Dobra Nowina – Ewangelia. W nocnej ciszy dokonuje się cud narodzin wyjątkowego Obywatela ubogiej mieściny oraz tajemnica Wcielenia: „Słowo stało się ciałem”. Tę radość wyrażają słowa hymnu bożonarodzeniowego, czyli XVIII-wiecznej pieśni Franciszka Karpińskiego, zwanej też królową polskich kolęd pt. „Bóg się rodzi…”. Okazuje się, że Ten, który jest Panem rzeczy niemożliwych, wydaje się być pełen sprzeczności, bo nagle Ma granice Nieskończony.

Ta bożonarodzeniowa pieśń bywa najczęściej śpiewaną kolędą w okresie Bożego Narodzenia, rozbrzmiewa zarówno w kościołach, począwszy od pasterki, jak i w domach podczas wigilii. I pozwala odnaleźć Wieczność, która staje się obecna pośrodku czasu. Natomiast trudność mówienia o czasie wynika z tego, że ma on początek i kres. Cechuje go zmienność, płynie jak rzeka. Jest poza nami, ale buduje naszą wewnętrzną tożsamość. Jest skończony i jednocześnie otwiera nieskończoność. Stąd najważniejsze rzeczy o czasie potrafili wyrazić poeci.

Boska wielkość, poezja wieczności wkracza w ziemską prozę. Nie mniej paradoksalna od faktu Wcielenia jest obecność Jezusa w kawałku chleba, który podczas eucharystycznej konsekracji staje się Jego Ciałem. Rozum ludzki może wtedy zatrzymać się na progu zdumienia i wyznać: „Oto wielka tajemnica wiary”. Bo „co dla zmysłów niepojęte, niech dopełni wiara w nas” – jak zauważa w słynnym hymnie Sław języku tajemnicę św. Tomasz z Akwinu. Dlatego „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. Ale powiedz tylko słowo…”.

Nieskończona Wszechmoc stała się ludzką kruchością. Pan nieba przyszedł w ciele człowieka. Niebieski język miłości został przetłumaczony na ziemski język miłosierdzia. Granicę Prawa przekroczył Ten, który prawem ustanowił miłość. Ojciec przemówił przez Syna – dał to, co miał najcenniejszego. Mimo to Bóg wydaje się kimś „obcym”, coraz mniej dla niego miejsca w naszych domach, rodzinach i sercach. Hałas świata próbuje zagłuszyć ciszę wyjątkowego momentu, od którego zaczęła się na świecie „era Chrystusowa”.  Syn Boży stał się człowiekiem, abyśmy mogli stać się dziećmi Bożymi. I rzeczywiście nimi byli, upodabniając się do Niego. A w nowym świecie zainaugurowanym przez Jezusa, który dzieli z nami swoje Boskie życie, jest miejsce na to wszystko, co ludzkie, i na każde stworzenie. 

Mijają kolejne chwile naszej codzienności. Zwykle „przeliczamy” czas na to, co wymierne, jak ilość pokonanych kilometrów, przeczytanych stron czy odebranych sms-ów. Przy różnych okazjach słyszymy gromkie „Sto lat niech żyje nam”. Jaka jest świadomość, że spełni się to, co śpiewamy? A może warto przeliczać czas na miłość, dobroć, szczerość czy otwartość, którymi obdarowujemy innych? Taką okazję daje każdy dzień. Byle jej nie przeoczyć, mając oczy utkwione w Tego, do którego należy „czas i wieczność”. 

***

„Sposób działania Boga niemal oszałamia, ponieważ wydaje się niemożliwe, aby wyrzekł się swojej chwały, żeby stać się człowiekiem, takim jak my. Cóż za niespodzianka, że ​​Bóg przyjmuje nasze własne zachowania: śpi, karmi się mlekiem matki, płacze i bawi się jak wszystkie dzieci! Jak zawsze, Bóg wprawia w zakłopotanie, jest nieprzewidywalny, nieustannie poza naszymi schematami” (List apost. "Admirabile signum", 8).