Czym jest dla mnie Msza Święta?

Ks. Jan Twardowski, jeden z najwybitniejszych polskich poetów XX w., w wierszu Do kaznodziei, czyli do księdza głoszącego kazanie, zwraca się w następujący sposób:

Mów […] o Jezusie na naszych ołtarzach
tak samotnym w każdym podniesieniu.

Dlaczego ks. Twardowski napisał, że Jezus jest samotny na ołtarzu? Może dlatego, że my, uczestniczący we Mszy Świętej, myślami i sercem jesteśmy gdzieś daleko, a Chrystus, rodząc się na ołtarzu, potrzebuje naszego serca, aby się w nim narodzić – przede wszystkim narodzić się w sercu! To właśnie o to chodzi, abyśmy sercem przeżywali Mszę Świętą, o której święty proboszcz z Ars, Jan Maria Vianney, powiedział, że „gdybyśmy w pełni zdawali sobie sprawę z tego, [czym jest Msza święta], to umarlibyśmy z miłości. Bóg jednak oszczędza nas i zakrywa przed nami tę tajemnicę z powodu naszej słabości”.

Postawmy sobie więc pytanie, każdy z nas: Czym jest dla mnie Msza Święta? Czy jest źródłem światła i mocy dla mojego życia? Jak uczestniczę w liturgii Mszy Świętej? Czy doświadczam rzeczywiście spotkania z Chrystusem? Odpowiedzi na te pytania mają fundamentalne znaczenie dla naszego życia duchowego i zarazem dla naszego kontaktu z Bogiem i z bliźnimi.

Pius Parsch, jeden z wybitnych przedstawicieli tzw. ruchu liturgicznego z lat 30. XX wieku, który przygotował reformę liturgii Mszy Świętej Soboru Watykańskiego II – m.in. dzięki tej reformie Msza Święta jest odprawiana w językach narodowych – mówił tak: „Znam skarb Kościoła świętego, który wielu chrześcijanom jest nieznany. Tym skarbem jest Najświętsza Ofiara, Msza święta. Ten skarb odkryć – oto zadanie każdego chrześcijanina”, każdego z nas.

Czy odkryłem już ten skarb? Odpowiedzieć na to pytanie pomoże nam następujące rozważanie (por. Schnitzler, s. 210n.):

Msza Święta staje się wtedy ofiarą i ucztą weselną Kościoła, staje się naszą Mszą Świętą, gdy każdy z gości weselnych, każdy z nas, przyniesie swój dar: swój trud, swoją radość, po prostu swoje życie.

Zapytajmy więc siebie:

• – zapracowany, zmęczony, pełen niepokoju, przychodzę na Mszę Świętą. Tutaj oddaję siebie Chrystusowi, który włącza mnie w swoją ofiarę i obdarza mnie wewnętrznym pokojem i daje mi poczucie bezpieczeństwa – czy jest tak?
• – poczucie zawodu, niewdzięczności, opuszczenia, samotności składam na patenie razem z przygotowanym do ofiarowania chlebem. Rośnie we mnie przekonanie: Pan jest ze mną. Czegóż mam się lękać – czy jest tak?
• – moją słabość, ograniczoność, winę, grzech przynoszę na Mszę Świętą. W niej uczestnicząc słyszę: „To jest kielich Krwi mojej, która za was będzie wylana na odpuszczenie grzechów”, a więc za mnie, na odpuszczenie moich grzechów – czy czuję to tak?
• – ból, choroba, ubytek sił, uciążliwość wieku podeszłego – to wszystko zostaje włączone w Chrystusową ofiarę i okazuje się, że wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia – czy jest tak?

Czy tak przeżywam Mszę Świętą? Czy Msza Święta, w której uczestniczę, jest rzeczywiście moją Mszą Świętą? A może jest tylko Mszą Świętą odprawiającego ją księdza, ministrantów, sąsiada z ławki, a nie moją Mszą Świętą, bo może to wszystko, co się tu dzieje przechodzi jakby obok mnie? Czy nie jest tak? Aby Msza Święta, w której uczestniczę, była moją Mszą Świętą, muszę liturgię Mszy Świętej dobrze znać, rozumieć ją i w niej uczestniczyć w sposób świadomy, pełny i czynny.

Czy potrafimy zrozumieć Mszę Świętą, jej istotę i jej wielkość? Na pewno nie; ta prawda przekracza możliwości naszego rozumu. Przyjmujemy ją wiarą, zaszczepioną nam mocą sakramentu chrztu św.; wiarą opierającą się na objawieniu Bożym, czyli na tym, co Jezus powiedział o sobie i o swojej ofierze na krzyżu, która uobecnia się we Mszy Świętej. My natomiast mamy możliwość coraz głębszego poznawania obrzędów Mszy Świętej, zrozumienia tekstów, znaków, symboli i czynności liturgicznych; mamy możliwość wniknąć w ich teologiczne znaczenie i duchową głębię.

Rozpoczęliśmy dzisiaj cykl rozważań (kazań), które mogą nam pomóc lepiej poznać liturgię Mszy Świętej, jej piękno i bogactwo oraz głębiej ją przeżywać i zarazem mocniej umiłować naszego Pana Jezusa Chrystusa.

W poznawaniu Mszy Świętej pomagać nam będą święci, mistycy, bo to oni doświadczyli szczególnej bliskości Jezusa Chrystusa obecnego w Eucharystii. Wymienię tutaj tylko: wspomnianego już Jana Marię Vianneya, Ojca Pio, siostrę Faustynę, Martę Robin, Cataline Rivas, Adrienne von Speyr, i oczywiście Jana Pawła II. Ich wypowiedzi i modlitwy będą ubogacać nasze rozważania.

Pewnego wieczoru Radio Maryja nadawało audycję o rodzinie. Słuchacze mogli wypowiadać się telefonicznie. Jeden z ojców mówił tak: „Mamy sześcioro dorosłych dzieci, jesteśmy z żoną z ich życia bardzo zadowoleni. Od 20 lat uczestniczę prawie codziennie we Mszy świętej. Chrystus jest najlepszym wychowawcą”. Tą wypowiedzią kończę dzisiejsze, pierwsze rozważanie o liturgii Mszy Świętej i zapraszam na następne.

Modlitwa św. Jana Pawła II (po Komunii Świętej):

„Panie Jezu, stajemy przed Tobą, wiedząc, że nas wzywasz i nas kochasz takimi, jakimi jesteśmy. Ty masz słowa życia wiecznego, a myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś świętym Boga (J 6,68). […] Idąc za Tobą, Drogą, Prawdą i ŻYCIEM (J 14,6), […] pragniemy odczuwać tak jak Ty i widzieć rzeczy tak, jak Ty je postrzegasz, ponieważ Ty jesteś ośrodkiem, Początkiem i końcem wszystkiego. […] Chcemy kochać tak jak Ty, który oddajesz życie i samego siebie, ze wszystkim, co posiadasz. Chcemy móc powiedzieć tak jak św. Paweł: «Dla mnie żyć – to Chrystus» (Flp 1,21)” (Adoracja, s. 121-122).

Powyższy fragment pochodzi z książki tarnowskiego kapłana ks. Romana Stafina "Skarb Kościoła", która ukazała się nakładem Wydawnictwa Diecezji Tarnowskiej "Biblos" w 2020 roku. Można ją kupić TUTAJ.