Świadectwo dnia codziennego

XII. Szpital

W szpitalu pomogę się ludziom dojść do siebie. Stąd nie na miejscu jest jakikolwiek moralizowanie. To trzeba w pierwszej kolejności słuchać uważnie, z intencją zrozumienia, o co chodzi drugiemu. Bez przerwania. bez dawania uproszczonych rad czy rozwiązań. Lekarstwo, które mi pomogło, niekoniecznie pomoże komuś drugiemu. W moim świeckim życiu wybieram naśladowanie Jezusa, który jest obecny, a Jego obecność przynosi pokój serca. On pyta, słucha i ratuje. To i tak o wiele więcej, niż moje życie może zmieścić.

XIII. Źródło

Źródło to miejsce, gdzie mogę zaczerpnąć wody w indywidualnym spotkaniu z Bogiem. W kościele i poza nim. Bez tego istotą spraw stanie się dla nas to, co zewnętrzne. A to nie przemawia do ludzkiego serca.

Nie zawsze da się swoje pragnienie zaspokoić. Już dobrze również wtedy, jeśli to pragnienie ciągle w nas trwa i pozostaje niezaspokojone. Nawet pojawiające się frustracja daje nadzieję, że jest to druga właściwa, chociaż trudna.

XIV. Inne źródło

Prawdziwy świadek Boga to człowiek, który się nawraca. Tylko on może pokazać Boga, który towarzyszy grzesznikowi. Świadek Chrystusa to człowiek, który pozornie nie różni się od innych. Robisz zakupy w tym samym dyskoncie i ogląda te same seriale. Ale w pewnych sprawach jest trochę dziwakiem, jakby miał nieco inną perspektywę na życie. Bo zakupy robi te same, ale jakby oddychał innym powietrzem albo pił wodę z innych wodociągów, z innego źródła.

Zakończenie

Indywidualizm oznacza dopasowany do potrzeb drugiego w miarę własnych możliwości. To może być kolega z pracy, który sporadycznie chodzi do kościoła. Może być sąsiadka, która szuka czegoś więcej we wschodnich medytacjach. Ci ludzie są nam dani i jednocześnie zadani, aby mówić im o Bogu. A jeśli zajdzie taka konieczność, to również słowami.

Na podstawie: M. Foks, Źródło, konewka i butelka, „W drodze” 9/2022, s. 56-63.