Droga krzyżowa pielgrzymów nadziei

Chrześcijaństwo to droga, to podążanie za Jezusem. To wspólne pielgrzymowanie aż do człowieka doskonałego, do miary wielkości według pełni Chrystusa (por. Ef 4,13). Boski Przewodnik proponuje: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje!” (Mk 8,34b). W ten sposób przypomina, że „chrześcijaństwo to ciągły rozwój, wzrost, bieg do przodu – nie system, w którym moglibyśmy się dobrze zadomowić i z piedestału swojej wyimaginowanej bezgrzeszności oceniać innych” (ks. Andrzej Muszala). W Jubileuszu Zwyczajnym Roku 2025 pragniemy podążać za Chrystusem, który jest dla świata „niegasnącą nadzieją”, a „nadzieja zawieść nie może” (Rz 5, 5).

Stacja I – Jezus na śmierć skazany

Nadzieja, wraz z wiarą i miłością, tworzy tryptyk „cnót teologalnych”, które wyrażają istotę życia chrześcijańskiego (por. 1 Kor 13,13; 1 Tes 1,3). W ich nierozerwalnym dynamizmie, nadzieja jest tą, która niejako nadaje orientację, wskazuje kierunek i cel chrześcijańskiej egzystencji. Dlatego Paweł Apostoł zachęca nas: „Weselcie się nadzieją. W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali!” (Rz 12,12) (SnC 18). 

Witaj Krzyżu, nasza jedyna nadziejo

Stacja II – Jezus bierze krzyż

Życie chrześcijańskie jest drogą, która potrzebuje również chwil mocnych, aby posilać i wzmacniać nadzieję, niezastąpioną towarzyszkę, która pozwala dostrzec cel: spotkanie z Panem Jezusem. (…) Wyruszanie w drogę jest typowe dla tych, którzy poszukują sensu życia. Piesze pielgrzymowanie bardzo sprzyja odkrywaniu na nowo wartości milczenia, wysiłku i tego, co istotne (SnC 5).

Witaj Krzyżu, nasza jedyna nadziejo

Stacja III – I upadek pod krzyżem

Ludzkość niepomna na dramaty przeszłości, poddawana jest nowej i trudnej próbie, w której wiele ludów jest uciskanych przez brutalność przemocy. Czego jeszcze brakuje tym narodom, czego by jeszcze nie doznały? Jak to możliwe, że ich rozpaczliwe wołanie o pomoc nie pobudza przywódców narodów do zakończenia zbyt wielu regionalnych konfliktów, mimo świadomości konsekwencji, które mogą z nich wyniknąć na poziomie globalnym? Czy to zbyt wiele, by marzyć, aby broń umilkła i przestała przynosić zniszczenie i śmierć? (SnC 8).

Witaj Krzyżu, nasza jedyna nadziejo

Stacja IV – Spotkanie z Matką

Nadzieja znajduje swoje najwznioślejsze świadectwo w Matce Bożej. W Niej widzimy, że nadzieja nie jest łatwowiernym optymizmem, lecz darem łaski w realizmie życia. (…) To nie przypadek, że pobożność ludowa stale przyzywa Najświętszą Dziewicę jako Stella Maris [tj. Gwiazdę Morza], tytuł wyrażający pewną nadzieję, że w burzliwych wydarzeniach życia Matka Boża przychodzi nam na pomoc, wspiera nas i zaprasza do ufności i do zachowania nadziei (SnC 24).

Witaj Krzyżu, nasza jedyna nadziejo