Triduum Paschalne - Tajemnica Jezusa

1. Spróbujmy oczyma wyobraźni spojrzeć na dzisiejszą scenę z Ewangelii. W nabożnym skupieniu zatrzymujemy się w Wieczerniku, w „sali na górze”. Tu uczniowie, z polecenia Jezusa przygotowali tradycyjną żydowską Paschę, której Zbawiciel nadał inny sens i znaczenie. Przed spożyciem Paschy, na znak miłości, Jezus umył uczniom nogi. W czasie wieczerzy wziął chleb i powiedział: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje”. Podobnie uczynił z winem, mówiąc: „Bierzcie i pijcie, to jest Krew moja”. Z miłości do człowieka Chrystus pozostał w Eucharystii, która jest pokarmem na drodze naszej pielgrzymki do wieczności i punktem łączności z Bogiem. Tak więc Kościoła, jak i liturgii nie można sobie wyobrazić bez Eucharystii.

Staje dziś przed nami Ten, który „do końca ich umiłował”. To znaczy, że Jezus kocha do końca swojego ziemskiego życia. Kocha maksymalnie, czyli tak bardzo jak to tylko możliwe, oddając swoje życie na krzyżu. Doskonała miłość Jezusa na krzyżu dopełnia, czyli doprowadza zbawcze dzieło Ojca niebieskiego do ostatecznego celu. Podkreślając miłość Jezusa, św. Jan przypomina, że Ojciec oddał wszystko swojemu Synowi w ręce. A Syn wyszedł od Ojca i do Niego zmierza.

2. W Wieczerniku to Jezus jest najważniejszy. Nie sama uczta paschalna, ale baranek złożony w ofierze. Nie tradycja żydowska licząca wiele wieków, ale Jezus z sercem spragnionym spotkania z uczniami. Australijski kard. George Pell w „Dzienniku więziennym” pod datą 18 kwietnia 2019 r. zanotował:

„Codzienna Eucharystia była sercem mojego życia kapłańskiego. Msza Święta jest istotą każdej wspólnoty katolickiej, dlatego nie ma parafii bez księdza (…). Spożywamy konsekrowany chleb i wino, owoc ziemi i pracy rąk ludzkich, zgodnie z ustanowionym przez Chrystusa paschalnym rytuałem. Przez długi czas bezmyślnie sądziłem, że w Wieczerniku Jezus był spokojny i majestatyczny, tak jak przedstawia Go Ostatnia wieczerza Leonardo Da Vinci w Mediolanie. Ale przecież kiedy ustanawiał Eucharystię, towarzyszyło Mu ogromne napięcie i stres, gdyż wiedział, co się ma wydarzyć, oraz opłakiwał zdradę jednego ze swoich wybranych Dwunastu” (t.1, wyd. pol. Kraków 2021, s. 186).

3. Jezus pragnie dziś, abyśmy z pokorą przyjęli cudowny dar Jego ofiarnej miłości. Pragnie, abyśmy Jego miłość przyjęli z radością i wdzięcznością jako najcenniejszy dar naszego życia. Tylko wtedy możemy iść za Jezusem i stawać się narzędziami Jego miłości. Tylko wtedy możemy stawać się świadkami tej miłości wobec wszystkich, którzy są postawieni na naszej drodze życia. Ta ofiarna miłość przechodzi próbę cierpienia i służby innym. Jedocześnie daje odwagę, aby powiedzieć „nie” złu, „nie” przemocy, „nie” nadużyciom.

Zatem dojrzała miłość chrześcijańska wiąże się zawsze z udziałem w miłości samego Boga i wyraża się w naśladowaniu Chrystusa. Jak przypomina papież Franciszek, kluczem jest miłość Boga: powszechna, bezwarunkowa oraz bez granic. Ta miłość musi kierować się zarazem i niepodzielnie ku Bogu oraz ku bliźnim. Nie jest prawdziwa miłość do Boga, która nie wyraża się w miłości bliźniego. Podobnie jak nie jest też prawdziwa miłość bliźniego, która nie czerpie z relacji z Bogiem.

Miłość jest nieustanym zasiewem dobra, które stanowi konkretną formę bycia dla innych. Jak Franciszek w „Orędziu na Wielki Post 2022” przypomina, iż w ten sposób wyzwala nas z ciasnej logiki osobistego zysku i nadaje naszym działaniom szeroki zakres bezinteresowności, włączając nas w cudowny horyzont planów Boga. Natomiast pierwsze owoce zasianego dobra odnajdujemy w nas samych i w naszych codziennych relacjach, także w najmniejszych gestach życzliwości. W Bogu choćby najmniejszy akt miłości ani „żadne ofiarne zmęczenie” nie są stracone. Zatem życie pełne dobrych uczynków jest świetlane i niesie w świecie wonność Chrystusa (por. nr 1).