Tajemnica, skarb, perła…

Wspólnota Kościoła od samego początku żyje tajemnicą Eucharystii. Jest Ona największym dobrem Kościoła, jest jego Życiem!

Oto prawdziwy skarb, perła... Oto wierność poleceniu Pa­na: „To czyńcie na moją pamiątkę!".

Więc gdy spowszednieje, gdy grozi nam rutyna, przyzwycza­jenie, oswojenie się, gdy rodzi się pokusa, aby zlekceważyć za­proszenie, potrzeba nam wspomnieć te ludy i narody, które nie mają Eucharystii, są jej pozbawione, bo nie ma kapłanów!

Gdy gromadzimy się na Ucztę Pana potrzeba, byśmy wokół Stołu Pana - Ołtarza, stawali w atmosferze Wieczernika.

Chrystus w prostocie i ubóstwie Wieczernika, a my? Nas też obowiązuje „atmosfera" Wieczernika.

„Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie mi­łowali, jakJa was umiłowałem" (J 13,34).

„A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi (...) Dałem wam przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem" (J13,4-5.15).

„Chrystus do końca nas umiłował" (por. J 13,1) i z tej miło­ści „do końca" rodzi się Eucharystia. Rodzi się z niej Ogrójec i Golgota. Rodzi się z niej posłuszeństwo Ojcu aż do śmierci i to śmierci krzyżowej (por. Flp 2,8).

Z miłości rodzi się Eucharystia! Nie ma też prawdziwej Uczty Pana, Eucharystii, bez miłości!

Potrzeba, abyśmy jako Kościół, naśladowali przykład Zbawi­ciela, który „do końca nas umiłował".