Tajemnica, skarb, perła…

Eucharystię poprzedziła dramatyczna modlitwa o jed­ność uczniów (J 17, 6-26).

„Jak ten chleb, co złączył złote ziarna, tak niech złączy mi­łość nas ofiarna. Strzeżmy się więc tego wszystkiego, co nas rozdziela; niech ustaną wszystkie gniewy i spory, a pośrodku nas niech będzie Chrystus!" (pieśń).

Przypomina św. Paweł: „Jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego same­go chleba" (l Kor 10, 17). I przestrzega: „Kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pań­skiej" (l Kor 11,27).

Tak jak przy Stole Pańskim stanowimy jedno, tak też trze­ba, by ta sama postawa kształtowała życie chrześcijańskie. So­bór Watykański II naucza: „Wierni naznaczeni już znakiem chrztu i bierzmowania, włączają się całkowicie w Ciało Chry­stusa przez przyjęcie Eucharystii" (DK, 5).

Eucharystia wzywa do jedności i wspólnoty, a jednocześnie tę jedność i wspólnotę buduje.

Oto w czasie Eucharystii stajemy się najpełniej „jedno w Chrystusie - prawdziwym Kościołem".

Chrystus po umyciu nóg Apostołom zaświadcza: „Wiedząc to, będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postę­pować" (J13,17).

Również do nas będzie odnosić się to błogosławieństwo z Wieczernika, jeśłi Eucharystia ożywi w nas ducha prawdziwej jedności.

Powiedział Henryk Sienkiewicz: „Wszystko mija - mija życie, mijają bóle, nadzieje, porywy, mijają kierunki myśli i całe systemy filozofii - a msza po staremu się odprawia, jakby w niej samej była wieczysta niespożytość".

Niech ta „wieczysta niespożytość" przenika nas wszystkich, naszą codzienność, „abyśmy posileni Ciałem i Krwią Pańską, i napełnieni Duchem Świętym, stali się jednym ciałem i jedną duszą w Chrystusie" (III Modl. Euch.).

(Z archiwum ks. Romana Kempego za: Proste jest moje zadanie, Katowice  2004)