Tajemnica, skarb, perła…

Tylko wtedy sprawowana przez nas Uczta Pana będzie czytelnym znakiem miłości Chrystusa, jeśli znajdzie odzwiercie­dlenie w postawie służby każdego z nas. „Nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą" (1J 3,18).

„Dziś bardziej niż kiedykolwiek Kościół jest świadom, że je­go orędzie społeczne zyska większą wiarygodność dzięki świa­dectwu działania niż dzięki swej wewnętrznej spójności i logi­ce" (por. CA, 57). Wtedy też i sama Eucharystia znajdzie swój właściwy wymiar społeczny. Wreszcie ta droga służby, na wzór Chrystusa z Wieczernika, wyznacza wszelkie zaangażowanie i działanie społeczne Kościoła.

Ojciec Święty Jan Paweł II, w swojej encyklice Centesimus annus, przypomina tę prawdę, gdy stwierdza: „Pod wpływem tego orędzia niektórzy z pierwszych chrześcijan rozdawali swe dobra ubogim, dając świadectwo, że nawet między ludźmi róż­nego pochodzenia społecznego możliwe jest pokojowe i soli­darne współżycie. Czerpiąc w ciągu wieków moc z Ewangelii, mnisi uprawiali ziemię, zakonnicy i zakonnice zakładali szpita­le i przytułki dla ubogich, członkowie bractw religijnych oraz mężczyźni i kobiety wszelkiego stanu nieśli pomoc potrzebują­cym i upośledzonym społecznie, przekonani, że słowa Chry­stusa: «Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili. (Mt 25,40) nie powinny pozo­stawać pobożnym życzeniem, ale muszą skłaniać do konkret­nego działania" (CA, 57).

Dziś potrzeba każdemu z nas przyjąć wezwanie Chrystusa z Wieczernika: „Dałem wam przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem" O 13,15). Potrzeba objawienia na nowo w naszym Kościele społecznego wymiaru Eucharystii!

Najpierw dotyczy to rodziny jako „Domowego Kościoła". Dalej, Eucharystia winna ożywiać i inspirować wszelkie działa­nia charytatywne na rzecz potrzebujących w parafiach tak, by każdy miał na oku nie tylko swoje sprawy, ale i drugich (por. Flp 2,4).

Przypomina Apostoł Paweł: „A my, którzy jesteśmy mocni [w wierze], powinniśmy znosić słabości tych, którzy są słabi, a nie szukać tylko tego, co dla nas dogodne. Niech każdy z nas stara się o to, co dla bliźniego dogodne - dla jego dobra, dla zbudowania" (Rz 15,1-2). Chrześcijanin nie może uchylać się od tego zaangażowania. Zawsze jednak musi być ono pojmowane jako służba na rzecz wspólnoty, w której żyje. Przypomina św. Piotr: „Służcie sobie nawzajem tym darem, jaki każdy otrzy­mał" (1P 4,10).

Gdy bowiem zatracimy ten podstawowy wymiar wszelkiego zaangażowania, jakim jest służba, życie społeczne zdominuje niezdrowa konkurencja, wyzysk, poniżanie godności człowie­ka, korupcja, pogarda dla ubogich, zysk za wszelką cenę, a ostatecznie, niesprawiedliwość społeczna.

Dlatego Chrystus wzywa, by każdy, kto sprawuje jakąkol­wiek władzę, był jako sługa (por. Łk 22,26; Mk 10,44), bo i „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu" (Mk 10,45).

„On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobno­ści, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi" (Flp 2,6-7).

Zaś Apostoł Paweł w liście do Tymoteusza przypomina: „Bogatym na tym świecie nakazuj, by nie byli wyniośli, nie po­kładali nadziei w niepewności bogactwa, lecz w Bogu, który nam wszystkiego obficie udziela do używania, niech czynią do­brze, bogacą się w dobre czyny, niech będą hojni, uspołecznie­ni" (1 Tm 6,17-18).

Tę prawdę nieustannie głosi Kościół, bo wypływa ona z Ewangelii, z Eucharystii, z Wieczernika!

Z miłości rodzi się Eucharystia! Nie ma też prawdziwej Uczty Pana, Eucharystii, bez miłości, bez postawy służby w ży­ciu codziennym!