Tajemnica, skarb, perła…

„Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował" (J 13,1). Zaś „podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił Eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy Kościo­łowi powierzyć pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania: sa­krament miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości, ucztę pas­chalną, w której spożywamy Chrystusa, w której dusza napeł­nia się łaską i otrzymuje zadatek przyszłej chwały" (KL, 47).

W modlitwie eucharystycznej wypowiada Kościół słowa: „On to w dzień przed swoją męką, wziął chleb (...), podobnie po wieczerzy wziął kielich"... wypełniając nakaz Zbawiciela: „To czyńcie na mój ą pamiątkę".

Eucharystia to nie zwykła „pamiątka" tamtej Wieczerzy. To stałe „dzisiaj" tamtego wydarzenia!

To nie pobożne „wspomnienie", ale uobecnienie. Zawsze, gdy spożywamy ten Chleb i pijemy z tego Kielicha, głosimy i uobecniamy Tajemnicę Męki, Śmierci i Zmartwychwstania naszego Pana.

Prawda ta nas przerasta. Stąd też kapłan po słowach kon­sekracji wypowiada z przejęciem i swoistą bezradnością słowa: „Oto wielka Tajemnica wiary". Stajemy przed Tajemnicą wia­ry, którą w ciągu wieków różnie określano.

Z opisu życia pierwszej wspólnoty chrześcijan dowiadujemy się, że Eucharystię nazywano „łamaniem chleba" (Dz 2,42). Bo­gactwo tego określenia uwyraźnia się wtedy, gdy uświadomimy sobie symboliczne znaczenie gestu łamania chleba: znaku jed­ności, zgody, braterstwa, wspólnoty. W ślad za tym poszły i in­ne określenia Uczty z Wieczernika: Uczta Pana, Eucharystia, Dziękczynienie, Ofiara, dar, zejście się, cześć Pana, chwała Pa­na, Zgromadzenie święte, Msza św. Różne określenia tej sa­mej, jakże bogatej rzeczywistości, którą Chrystus polecił spra­wować na swoją pamiątkę: „To czyńcie na moją pamiątkę!"