Trwajcie w moim Słowie (J 8,31)

Ze wstępu:

Biblijne wyrażenie, z jakim w tym roku zamierzamy obchodzić Niedzielę Słowa Bożego, zaczerpnięte jest z Ewangelii według Jana: „Trwajcie w moim Słowie” (J 8,31). „Słowo” za pomocą którego Bóg zwraca się do ludu i poszczególnych osób w historii Izraela, jest z pewnością jednym z najbardziej ekscytujących faktów. Powiedzieć, że Bóg posługuje się „Słowem”, oznacza, że Bóg mówi, to znaczy, że Bóg wychodzi z ciszy i w swojej miłości zwraca się do ludzkości. Z tego, że Bóg przemawia, wynika, że zamierza przekazać człowiekowi coś intymnego i absolutnie koniecznego, bez czego człowiek nie mógłby nigdy osiągnąć pełnego poznania samego siebie ani odkryć tajemnicy Boga. Nieustanna rozmowa Boga z ludźmi, która jest charakterystyczna dla historii biblijnej, ma cechy przyjaźni. Jest to rozmowa osobista, która głęboko dotyka człowieka i włącza go w relację miłości, docierając do każdego w jego osobistej historii, aby być blisko niego.

Fundamentalny fakt, który zmienił bieg historii i nadał jej inny kierunek, jest następujący: w Jezusie Chrystusie Bóg przemawia w pełni i w sposób ostateczny do ludzkości. On jest Słowem, które stało się ciałem, Słowem, które odwiecznie było wypowiedziane i które teraz staje się także widzialne. To, co zostaje objawione ludziom, jest Słowem, Logosem, życiem wiecznym... Wszystkie te terminy centralnej i stwórczej idei odnoszą się do osoby Jezusa Chrystusa. Bardzo znaczące stają się słowa, które Jezus kieruje do nas wszystkich, wierzących w Niego, w Ewangelii według św. Jana: „Trwajcie w moim Słowie” (J 8,31). Jest to zaproszenie, aby „trwać w Nim” w głębokiej i radykalnej jedności, na wzór winnej latorośli (por. J 15,1-7). W czwartej Ewangelii czasownik „trwać” ma wartość paradygmatyczną. Trwanie w Słowie Bożym to znacznie więcej niż ulotne, czy nawet przypadkowe spotkanie. Dei Verbum wyjaśnia to w sposób godny podziwu: «Bóg w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi» (Dei Verbum, 2). Bóg nie tylko przemawia do ludzi, ale pozostaje z nimi przez długi czas, jak gdyby byli prawdziwymi „przyjaciółmi”, znanymi od dawna. Bóg „rozmawiając” z nami pozostaje pośród nas, aby dzielić nasze radości i smutki oraz nadać życiu poczucie pełni, którego nie można znaleźć nigdzie indziej. Bóg w swoim Słowie oświeca nas «światłem życia» (J 8,12), co trafnie zauważa św. biskup Augustyn: «Jeżeli będziecie trwać w moim Słowie, będziecie prawdziwie moimi uczniami i będziecie mogli kontemplować prawdę, nie poprzez dźwięczne słowa, lecz przez jaśniejące światło, którym Bóg was nasyci, jak mówi psalm: Światło Twojego oblicza zostało w nas odciśnięte, Panie (Ps 4,7)».

Więcej w załączniku pdf.