Ten sam - radykalnie Inny

1. Zmartwychwstanie – centralną prawdą wiary.

Choć chrześcijanie różnią się między sobą – to jednak w tym jednym – wszyscy się zgadzają: nie ma chrześcijaństwa bez wiary w zmartwychwstanie!
Najstarsza katecheza wygłoszona przez pierwszego Biskupa Rzymu – tę właśnie prawdę stawia na centralnym miejscu; przeczytajmy uważnie jej zapis w drugim rozdziale Dziejów Apostolskich (w. 22-27 i 32).
Wrogom Jezusa wydawało się w Wielki Piątek, że mogą odetchnąć z ulgą: sprawa została załatwiona. Ubiczowany, powieszony na krzyżu, z przebitym sercem, złożony w grobie; straż gwarantowała pełny sukces. Uczniowie się rozproszyli, część zabarykadowała drzwi Wieczernika, część, po prostu, uciekła! Nie zachowali się po bohatersku, byli tacy jak my: wątpiący, przerażeni, nie umiejący zrozumieć.
Ale już 25 lat później św. Paweł pisał do Koryntian: „Przekazałem wam...to co przejąłem: że Chrystus umarł...został pogrzebany...zmartwychwstał” (1Kor15,3-4). Więcej, „ jeżeli Jezus nie zmartwychwstał, to bezsensowne jest nasze nauczanie i bezsensowna wasza wiara” (w.14).

2. Pusty grób.

Ta wiara w zmartwychwstanie była umacniana najpierw przez sam pusty grób – niezwykły znak wyjątkowego wydarzenia. Tam przecież – widziały to i Niewiasty i Apostołowie – złożono martwe Ciało Pana. W Wielkanocny poranek widzą tylko miejsce gdzie został złożony. Niewiasty przekazują Nowinę Apostołom: Piotr i Jan biegną wstrząśnięci, by sprawdzić. Jan zanotował (20, 8), że „ujrzał i uwierzył”.

3. Spotkania z Chrystusem.

Wiarę tę umacniał Chrystus osobiście: spotykając się, rozmawiając, spożywając posiłki z Niewiastami, Apostołami, Uczniami. Nie uwierzyli natychmiast i bez oporów; Jezus wyrzucał im to dość ostro: „O bezmyślni! I nie skorzy do wierzenia...!”, a sam Łukasz wspomina, że wieści przekazywane przez Niewiasty wydawały się uczniom „prawie niedorzeczne – i nie wierzyli im”(14,11). Stojąc przed Zmartwychwstałym (Łk24,38) wystraszeni sądzili „że widzą ducha”!

4. Reakcje uczniów.

Przypominamy to wszystko, by z całą moc sobie uświadomić, że najpierw wydarzyło się Zmartwychwstanie, a dopiero potem, z trudem, rodziła się w sercach wiara! Kiedy jednak uwierzyli, właśnie za tę prawdę, wszyscy prócz Jana, oddali swoje życie. Trudno się dziwić Uczniom; nowe doświadczenie – tak bardzo przekraczało to wszystko z czym dotąd się zetknęli, że nie byli w stanie go pojąć.
Jezus – ten sam – stał się równocześnie radykalnie inny: żyje już poza czasem i przestrzenią; dowodzi, że jest prawdziwym Bogiem; wszak żaden człowiek nie mógłby uczynić czegoś podobnego!