Rupert z Deutz

Dwuznaczne jest nazywanie tym samym słowem „chrzest" zarówno chrztu Jana, jak i chrztu Chrystusa. Tak, jest to dwuznacz­ność, bo oczywiście — wiedzieć to winni­śmy — znaczenie, czyli określenie obydwu chrztów, nie jest to samo. Chrzest Janowy jest chrztem sługi, chrzest Chrystusowy jest chrztem Pana, chrzest Janowy — w wo­dzie, chrzest Chrystusa — ,,w wodzie i w Du­chu Świętym" (Mt 3, 11); chrzest Janowy — w pokucie, chrzest Chrystusa — w odpusz­czeniu grzechów, przez chrzest Jana okazał się Chrystus, chrztem swoim, to jest swoją męką — Chrystus został uwielbiony. Bo o chrzcie swoim mówi Jan: „Ja Go nie zna­łem, lecz był objawiony w Izraelu, dlatego przyszedłem chrzcząc wodą" (J l, 31). Na­tomiast Chrystus, ochrzczony już chrztem Janowym, mówi o swoim chrzcie: „Mam też być chrztem ochrzczony; a jakże uciśnio­ny jestem, póki się to nie dokona" (Łk 12, 50). Przez chrzest Jana lud był tylko przy­gotowany do chrztu Chrystusa, natomiast przez chrzest Chrystusa lud stał się godny Królestwa Bożego.

Bez wątpienia tym, którzy zostali ochrzcze­ni chrztem Jana, mówiącego, aby uwierzyli w Tego, który ma przyjść po nim (Dz 19, 4), i zeszli z tego świata przed męką Chrystus.*, zostały odpuszczone grzechy, choćby były ciężkie, gdy Chrystus został ochrzczony w swej męce; z Nim też weszli do raju i z Nim ujrzeli Królestwo Boga. Tym na­tomiast, którzy pogardzili skierowaną do nich radą Boga, nie zostali ochrzczeni chrztem Janowym i zeszli z tego świata przed chrztem męki Chrystusa, na nic się nie przydało stare lekarstwo obrzezania, nie przydała im się też męka Chrystusa i nie zostali wyprowadzeni z otchłani, bo nie należeli do tych, o których mówił Chry­stus: „I ja za nich poświęcam siebie same­go" (J 17, 19).

Niemniej jednak — i to trzeba wiedzieć — że ci, co zostali ochrzczeni chrztem Jano­wym i pozostali w świetle tego świata aż do chwili, gdy po wejściu Jezusa do chwały głoszono Ewangelię Jego chrztu, jeżeli go nie przyjęli, uważając, że nie trzeba być ochrzczonym Jego chrztem, to na nic im się nie przydał chrzest Janowy. Wiedział o tym Paweł Apostoł i gdy znalazł jakichś uczniów i pytał ich: „Czy otrzymaliście Du­cha Świętego, gdyście uwierzyli", i znowu: ,,«Jakim więc chrztem zostaliście ochrzczeni»... oni odpowiedzieli: «Chrztem Jano-wym». Na to rzekł: «Jan chrzcił lud wodą, mówiąc, żeby uwierzyli w Tego, który miał przyjść po nim, to jest w Jezusa». To usły­szawszy, zostali ochrzczeni w imię Pana Je­zusa, A gdy Paweł włożył na nich ręce, zstą­pił na nich Duch Święty" (Dz 19, 1—6).

O ile więc był mniejszy ów chrzest sługi, przy którym nawet nie słyszano, że istnieje Duch Święty, od owego chrztu Pana, udzie­lanego w imię Ducha Świętego na równi z Ojcem i Synem, w którym udziela się Du­cha Świętego na odpuszczenie grzechów!

• Rupert z Deutz i jego teologia eucharystyczna (katecheza Benedykta XVI)

Tekst pochodzi z: Ojcowie żywi, Kraków 1982