Izajasz: Pan przyrzekł

Tekst do medytacji

Piotr:

Radość ucznia, który zdaje sobie sprawę z tego, kto jest jego nauczycielem. I kim chce być w życiu ucznia.

Jeżeli On chce być moim opiekunem, małżonkiem, kimś najbliższym, to co może mi zagrażać? Gdy zaufam Jego nauce, zobaczę, doświadczę, jak mnie zmienia, gdy pójdę za Nim, to rzeczywiście zapomnę, jaki byłem kiedyś, a właściwie, jeśli odwrócę się od „starego człowieka” we mnie, to dawne życie wyda mi się czymś dziwnym, jakby nie moim.

Bóg mówi spoza zasłony czasu. Nie jestem do końca zdolny pojąć tej tajemnicy. On jest ZAWSZE, poza czasem, jakby ponad nim. Tylko gdy nie uzmysławiam sobie wielkości i majestatu Boga, mogę Go odrzucić.

Gdy wątpię, gdy ulegam niedowiarstwu, doprowadzam do tego stanu, w którym Go nie ma, jakby mnie opuścił. On jednak w swojej „wieczystej miłości lituje się nade mną”. Pomaga mi siebie odnaleźć, wrócić do Niego. Daje mi czas, np. taki jak teraz, czas Adwentu, kiedy mogę znowu, kolejny raz przyjąć Go, powitać na nowo.

Każdy czas jest dobry na powrót do Boga, bo Jego miłość do mnie trwa nieprzerwanie i trwać będzie.