Gorzkie Żale

W perspektywie wiary

Trudna miłość

Ks. Leszek Smoliński

„Gorzkie żale przybywajcie, serca nasze przenikajcie…”. W tym roku te słowa nabierają szczególnego znaczenia, w obliczu zagrożenia, które przybrało formę ataku człowieka na człowieka. Kolejny raz „ludzie ludziom zgotowali taki los”. Wielu rodakom w naszej ojczyźnie, ale i przybywającym do nas uchodźcom towarzyszy lęk, poczucie zagrożenia. Przed oczyma mamy dramatyczne obrazy zabitych, rannych, uciekających ze swoich domów.

Przed nami stoi cierpiący w braciach i siostrach Jezus: płacze nad tymi, którzy są ofiarami, ale spogląda również na twarde serca oprawców. Jest w cierpiących rodzicach, którzy otrzymują informacji o poległych żołnierzach. Jest także z tymi, którzy przezywają niepewność chwili, chroniąc się do podziemnego schronu, z którego dochodzi ufna modlitwa zawierzenia Bogu losów świata i każdego człowieka. To niebezpieczne, ale bardzo odważne.

Łatwo jest mówić słowo „kocham”, siedzieć w strefie komfortu i przełączać pilotem kanały telewizyjne w poszukiwaniu kolejnych doniesień ze świata. Jednak każda chwila to okazja, by kochać. Jak Jezus, który „umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował”. Miłość to bycie blisko. To modlitwa pełna wiary. To otwarte serce, a czasem nawet dom dla potrzebujących. To szczery uśmiech i dawanie siebie na tyle na ile pozwalają siły i możliwości. Zawsze jest czas, żeby kochać i tego uczy nas Chrystus. Św. Faustyna modliła się: „O życie szare i monotonne, ile w tobie skarbów. Żadna godzina nie jest podobna do siebie, a więc szarzyzna i monotonia znikają, kiedy patrzę na wszystko okiem wiary. Łaska, która jest dla mnie w tej godzinie, nie powtórzy się w godzinie drugiej. Będzie mi dana w godzinie drugiej, ale już nie ta sama. Czas przechodzi, a nigdy nie wraca. Co w sobie zawiera, nie zmieni się nigdy, pieczętuje pieczęcią na wieki” (Dz. 62).

Miłość jest zejściem z kanapy, założeniem butów i wyruszeniem w drogę, by naśladować Jezusa, który wśród zmagań z kuszeniem diabła walczy o miłość. Bo „czas to miłość”. Św. Maksymilian mówił: „Nienawiść nie jest siłą twórczą. Siłą twórczą jest miłość. Nie zmogą nas te cierpienia, tylko przetopią i zahartują. Wielkich trzeba ofiar naszych, aby okupić szczęście i pokojowe życie tych, co po nas będą…”. Dlatego jeżeli chcesz naśladować swojego Mistrza i Zbawiciela, to bierz swój krzyż każdego dnia i ucz się na kolanach przed Panem, na modlitwie, miłości, która „nigdy nie umiera i wszystko zwycięża”. I nadaje sens każdej chwili życia.

Dlatego proś Pana słowami św. Faustyny:

„Pragnę się cała przemienić w miłosierdzie Twoje i być żywym odbiciem Ciebie, o Panie; niech ten największy przymiot Boga, to jest niezgłębione miłosierdzie Jego, przejdzie przez serce i duszę moją do bliźnich.

Dopomóż mi do tego, o Panie, aby oczy moje były miłosierne, bym nigdy nie podejrzewała i nie sądziła według zewnętrznych pozorów, ale upatrywała to, co piękne w duszach bliźnich, i przychodziła im z pomocą.

Dopomóż mi, aby słuch mój był miłosierny, bym skłaniała się do potrzeb bliźnich, by uszy moje nie były obojętne na bóle i jęki bliźnich.

Dopomóż mi, Panie, aby język mój był miłosierny, bym nigdy nie mówiła ujemnie o bliźnich, ale dla każdego miała słowo pociechy i przebaczenia.

Dopomóż mi, Panie, aby ręce moje były miłosierne i pełne dobrych uczynków, bym tylko umiała czynić dobrze bliźniemu, na siebie przyjmować cięższe, mozolniejsze prace.

Dopomóż mi, aby nogi moje były miłosierne, bym zawsze śpieszyła z pomocą bliźnim, opanowując swoje własne znużenie i zmęczenie. Prawdziwe moje odpocznienie jest w usłużności bliźnim.

Dopomóż mi, Panie, aby serce moje było miłosierne, bym czuła ze wszystkimi cierpieniami bliźnich. Nikomu nie odmówię serca swego. Obcować będę szczerze nawet z tymi, o których wiem, że nadużywać będą dobroci mojej, a sama zamknę się w najmiłosierniejszym Sercu Jezusa. O własnych cierpieniach będę milczeć. Niech odpocznie miłosierdzie Twoje we mnie, o Panie mój.

O Jezu mój, przemień mnie w siebie, bo Ty wszystko możesz” (Dz. 163).