Tajemnice na nowy wiek

• Tajemnice radosne
• Tajemnice światła
• Tajemnice bolesne
• Tajemnice chwalebne
     

  Tajemnice chwalebne

   

  1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa

  
  Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał. (Łk 24,5-6)
  
  Prawda o zmartwychwstaniu Jezusa jest jedną z tych, które ludziom każdych czasów jest bardzo trudno przyjąć. Łatwiej się zgodzić na śmierć Bożego Syna, niż rzeczywiście uwierzyć w Jego zmartwychwstanie. „Kontemplacja oblicza Chrystusa nie może zatrzymać się na wizerunku Ukrzyżowanego. Chrystus jest Zmartwychwstałym!” - przypomina z mocą Jan Paweł II u progu III tysiąclecia chrześcijaństwa w liście apostolskim "Novo millennio ineunte".
  
  Warto się zastanowić, z jaką radością musiała przyjąć fakt zmartwychwstania Jezusa Jego Matka.
   

  2. Wniebowstąpienie Pana Jezusa

  
  Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. (Łk 24,50-51)
  
  Wniebowstąpienie to ostateczny powrót Jezusa do Ojca. Zasiadł w chwale po Jego prawicy. Nie znaczy to jednak, że opuścił swych uczniów. Zapowiedział wcześniej: „Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was” (J 14,18). Wniebowstąpienie jest początkiem nowego przyjścia, przede wszystkim przyjścia w Duchu Świętym, ale także ostatecznego przyjścia na końcu czasów.
  
  Powrót do Ojca nie oznacza dla Jezusa porzucenia Matki. Poszedł przygotować Jej wyjątkowe miejsce.
   

  3. Zesłanie Ducha Świętego

  
  Ukazały się im języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym. (Dz 2,3-4)
  
  Zesłanie Ducha Świętego według Jana Pawła II ukazuje Kościół jako rodzinę zebraną wraz z Maryją, ożywioną mocą Ducha, gotową do misji ewangelizacyjnej. Pięćdziesiątnica jest dla tej rodziny dniem zmartwychwstania do nowego życia w Duchu Świętym. Jest przełamaniem obecnej wciąż w sercach uczniów nieufności, jest dniem przemiany, która się w nich dokonuje.
  
  Maryja z radością towarzyszy rodzącemu się Kościołowi jako jego Matka. Tę Jej matczyną troskę Kościół odkrywa w każdej epoce.
   

  4. Wniebowzięcie NMP

  
  Wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. (Ap 12,1)
  
  Maryja została wyniesiona do chwały swego Syna, aby już teraz żyć takim życiem, do jakiego są przeznaczeni wszyscy sprawiedliwi po zmartwychwstaniu ciał na końcu czasów. Wyjaśniał to św. Paweł: „Jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według własnej kolejności” (1 Kor 15,22-23).
  
  Kościół wierzy, że Maryja jest zjednoczona z Chrystusem w sposób ścisły i nierozerwalny, że jest odkupiona w sposób wznioślejszy ze względu na zasługi Syna, dlatego została z duszą i ciałem wzięta do nieba.
   

  5. Ukoronowanie NMP

  
  Raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia... (Łk ,47-48)
  
  W Litanii Loretańskiej wiele jest wezwań zaczynających się od słowa „Królowo”. To oddaje wiarę Kościoła. Maryja ukoronowana w chwale jaśnieje jako Królowa aniołów i świętych. To jest zapowiedź i urzeczywistnienie eschatologicznej rzeczywistości Kościoła.
  
  Jezus nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć. Maryja jest nieustannie „służebnicą Pańską” i właśnie z tej służby, której najdoskonalej ze wszystkich nauczyła się od swego Syna, wypływa Jej królowanie. Służyć znaczy królować!

Zapisz

Zapisz