Pokochać Kosciół

Wtorek

Przeciętność i nijakość?

„Tymczasem zaś wprawdzie liczne są członki, ale jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: «Nie jesteś mi potrzebna», albo głowa nogom: «Nie potrzebuję was». Raczej nawet niezbędne bywają dla Ciała te członki, które uchodzą za słabsze” (1 Kor, 12, 20-22a).

Kilka tygodni temu zmieniłam miejsce zamieszkania, a co za tym idzie i parafię. Ostatniego dnia poszłam jak zawsze na Mszę świętą, usiadłam w „swojej” ławce, do ołtarza wyszedł ksiądz, który za każdym razem sprawiał wrażenie jakby zostawił włączone żelazko w domu. Przede mną siedziała pani ze wspólnoty modlitewnej, która przed Mszą prowadziła modlitwy i wcale jej nie przeszkadzało, że kolejną litanią opóźnia znacznie rozpoczęcie celebracji. W ostatniej ławce zajęła swoje miejsce babcia, której sam głos zburzyłby mury Jerycha i która z chęcią dzieliła się ze wspólnotą całą swoją mocą, niemniej zazwyczaj śpiewała pieśni z lekkim opóźnieniem w porównaniu z resztą.

W wielkim kościele była nas garstka, razem może ze 30 osób. I niby nie znaliśmy się, ale tego ostatniego dnia, rozglądając się wkoło, o każdym z moich towarzyszy mogłabym coś powiedzieć. Może nie wymienić imiona, już na pewno nie nazwiska ale jednak przez ostatnich kilka lat wspólnego gromadzenia się wokół ołtarza poznaliśmy się. Mijając się na ulicy pozdrawialiśmy się, wymienialiśmy uśmiechy.

Czasem sobie przeszkadzaliśmy, każdy z nas w Liturgię wnosił siebie całego i wszystkie swoje sprawy. Była pani notorycznie zakatarzona i kaszląca. Byłam ja, która często zaraz po Mszy, a już na początku jakiegoś nabożeństwa wybiegałam z kościoła śpiesząc się na autobus, lub przychodziłam spóźniona na Eucharystię, bo mnie przytrzymali w pracy i zawsze pech chciał, że musiałam trzasnąć drzwiami. W końcu byliśmy my wszyscy, rozstrzeleni w świątyni, przez co nigdy jednym głosem nie umieliśmy wypowiedzieć Modlitwy Pańskiej. Z zewnątrz patrząc można było co najwyżej dostrzec przeciętność i nijakość. W trosce o piękno celebracji można by pokusić się o usunięcie „przeszkadzaczy”, ale wtedy kościół pozostałby pusty.