2. Niedziela Wielkanocna Miłosierdzia Bożego (A)

Uwierz w Ducha Świętego

Piotr Blachowski

Niektórym podtytuł może kojarzyć się z filmem, w którym grał Patrick Swayze – skądinąd ciekawy i zajmujący film, zwłaszcza w kontekście wyobrażenia przyszłego życia. Czy tak będzie wyglądało nasze odejście? Tego nie wiemy, ale nasza wyobraźnia może kreować różne wizje. Jednakże dzisiaj skupić powinniśmy się nad tekstami, które mają być dla nas źródłem wiedzy, radości i zachęty. 

Tekst dzisiejszego czytania z Dziejów Apostolskich przedstawia nam prawdziwie wielką wspólnotę, jaka istniała w pierwszych latach chrześcijaństwa. Wspólnotę do tego stopnia, że „Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca.” (Dz 2,44-46). Wspólnotę, której zasady mogą nam pomóc w wyobrażaniu sobie przyszłego życia u boku Boga, ale niektórym przypominać mogą „Utopię” Tomasza Morusa lub państwo idealne Platona. Obie te koncepcje społeczności pozostały tylko na kartach książek, zaś Dzieje Apostolskie pokazują nam to, co istniało rzeczywiście, jak również to, co może nas spotkać po przejściu do Ojca.

Wsłuchując się w słowa Pierwszego Listu Piotra, wiemy, jaką mamy obrać drogę: „Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni mocą Bożą dla zbawienia, gotowego objawić się w czasie ostatecznym. Dlatego radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń. Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa.” (1P 1,5-7). Oznacza to nieustannie, iż dzięki Bożemu Miłosierdziu mamy przewodnika prowadzącego nas drogą pełną wprawdzie niebezpieczeństw i pokus, ale wiodącą ku „celowi naszej wiary” – „ku Zbawieniu naszych dusz”.

Ponieważ niebezpieczeństwa i pokusy stanowią zagrożenie dla wiary, nasz przewodnik daje nam pomoce pozwalające przebrnąć przez gąszcze niedogodności, grzechów, złych myśli, złych czynów. Zsyłając Ducha Świętego na Apostołów, posyłając ich na świat, dał nam, prochom stanowiącym Kościół Boży, narzędzia pozwalające przetrwać ten trudny czas życia ziemskiego. Słowa jakże znamienne „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,23) dały nam do walki z grzechem oręż w postaci spowiedzi, dały nam sposobność przeproszenia i pogodzenia się z Bożym Miłosierdziem.

Wiara, którą mamy, już wtedy została przez Jezusa Chrystusa pobłogosławiona przy okazji spotkania z Tomaszem – Didymosem (niewiernym Tomaszem): «Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli». (J 20,29). Nam zaś pozostało stale wypowiadać słowa Tomasza «Pan mój i Bóg mój!»

Jezu Chryste Zmartwychwstały, Przewodniku nasz i Nauczycielu, prosimy – pozwól nam pojąć głębię Bożego Miłosierdzia, pozwól nam zrozumieć ogrom Twojego poświęcenia dla nas, dzierżawiących od Ciebie życie na ziemi, byśmy mogli trafić do Domu Ojca przez Boże Miłosierdzie.