Uczta niebiańska i duchowa, na której ofiarowany jest chleb aniołów

Chociaż jesteśmy niegodnymi sługami zapraszającymi w imieniu Pana, to gdy przychodzicie do kościoła, zapraszamy was nie na ucztę ziemską, na której podaje się pokarm ludzki, ale zapraszamy na ucztę niebiańską i duchową, na której ofiarowany jest chleb aniołów. Stąd proszę, nie pogardzajcie i nie lekceważcie uczty Pana waszego, aby was On nie zlekceważył w szczęśliwości swego królestwa. Powinniście się lękać owej ewangelicznej sentencji, jaką skierował sam Pan do zaproszonych na ucztę weselną, a którzy wzgardzili przyjść na nią. Uznał ich niegodnymi swej uczty i polecił innych zaprosić. Nie jest stratą czasu to rozważyć i należy się tego lękać, że zostali uznani za niegodnych Pana ci, którzy z powodu przeszkód doczesnych nie chcieli przyjść.

Aby więc taki sam wyrok nie spotkał nas, jak wcześniej błagałem, miejmy cierpliwość, by przez jedną albo dwie godziny wytrwać, gdy na owym duchowym stole jest położony pokarm dusz i duchowe sakramenty są sprawowane. A skoro po uprzedniej Modlitwie Pańskiej jest wam udzielane błogosławieństwo nie od człowieka - chociaż przez człowieka - przyjmijcie rosę Bożego błogosławieństwa wdzięcznym i pobożnym duchem, pokornym ciałem i skruszonym sercem, by zgodnie z przyrzeczeniem Pana stało się w was „źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu".

Przeróżne zajęcia sprawiają, że nie wszyscy mogą się zebrać w kościele. Jednym uniemożliwia to słabość ciała, innym służba publiczna, a jeszcze innych krępuje i trzyma niczym niewolników pożądliwość. Jak wielu jest takich, którzy teraz na ulicach i w przedsionkach bazyliki oddają się kłótniom albo interesom! Iluż w portykach i zakamarkach bazyliki zajmuje się obmowami i próżnymi rozmowami! Między nimi wcale niemało jest duchownych! Jaki pożytek mogą oni odnieść z Boskich Pism, skoro nawet nie dopuszczają, aby do ich uszu doszedł głos lektora? Spełnia się na nich to, co jest napisane: „Jak żmije głuche zamykają swoje uszy, by nie słyszały głosu zaklinaczy" rozbrzmiewającego w Pismach.

Dlatego wy, którym Bóg łaskaw był udzielić swej bojaźni oraz miłości i przychodzicie do kościoła z wielką pokorą, często napominajcie tych, którzy tu przyjść albo nie chcą, albo nie mogą. Napominajcie ich i udzielajcie im zbawiennej rady, aby lękali się tego, co napisane: „Pęta tego świata uczyniły ich nędznymi". Nie mówimy wcale, że nie powinni się troszczyć o swój pokarm i ubranie. Prosimy jedynie, aby nie wychodzili z kościoła przez jedną lub dwie godziny, gdy czytane są lektury biblijne i sprawowane są Boskie tajemnice. Aby tak pracowali dla swej duszy, jak starają się pracować dla swego ciała. A ponieważ dusza jest wartościowsza od ciała, bo została uczyniona na obraz Boży, podczas gdy ciało zostało ukształtowane z prochu ziemi, dlatego bardziej winni dbać o duszę niż o ciało, a my obecnie przekonujemy, aby starali sieje zaopatrzyć stosownie do potrzeb. Dla ciała niech przygotują tyle, by wystarczyło to na krótki czas na tym świecie, a dla duszy to, co potrzebne jest na wieczność bez końca.

Proszę was bracia najdrożsi, abyście to, coście z Bożej łaskawości na tych kazaniach usłyszeli, gdziekolwiek się znajdziecie, swoim sąsiadom i bliskim, którzy z wami do kościoła albo nie mogli, albo - co jest rzeczą gorszą - nie chcieli przyjść, oraz tym, którzy choć przychodzą, to szybko wychodzą, starali im dokładnie przekazać. Ja byłbym winny, gdybym zaniedbał wam o tym powiedzieć, a wy jeśli tego nie będzie się starali zapamiętać tak, by innym móc przekazać.

Tekst pochodzi z :Św. Cezary z Arles, Ojcowie żywi, t. XVII, s. 154-157, Kraków 2002. Dziękujemy Wydawnictwu WAM za wyrażenie zgody na publikację.