Ofiara Mszy Świętej a Ofiara Krzyżowa

Tożsamość Ofiary Eucharystycznej z Ofiarą krzyżową zaznaczają wyraźnie Ojcowie: Grzegorz z Nyssy, w ślad za Świętym Cyprianem (+258), w kazaniu swym o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa; Patryarcha Chryzostom (+407) w 17 homilii o liście do Żydów; Augustyn (+430) i inni. Jest to ta sama wzniosła ofiara przebłagalna, która dokonała się w pełni czasów na Golgocie i której typem były wszystkie ofiary Starego Testamentu. Tylko w odniesieniu do tej krwawej Ofiary przebłagalnej na krzyżu mogły wszystkie Ofiary Starotestamentowe służyć Bogu i ludziom. Nikt inny nie mógł złożyć Bogu godnej Ofiary zastępczej i przebłagalnej; potrzeba było na to Boga – Człowieka. Tak więc stało Słowo Ciałem, w sposób cudowny przyjęło na się ciało w czystym łonie Maryi, by stać się Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata.

Ofiarą było Jego wcielenie, to poniżenie się przez przyjęcie na się niewolniczej postaci ludzkiej. (Fil. 2, 7). Ofiarą było Jego poczęcie, „Jako że nie wzgardził łonem Dziewicy.” Przy obrzezaniu przybiera Imię, które już samo w sobie zawiera pojęcie Ofiary, przy czym Ofiarą był również ów fakt. Ofiarą było zaniesienie Go do Świątyni dnia czterdziestego po narodzeniu, gdzie miał być poświęcony na służbę Bogu. Wprawdzie Matka wykupiła Go od rzeczywistego ofiarowania się pięciu srebrnikami, (taki był zwyczaj, że wykupywano pierworodnych Izraela), zaniosła Go z powrotem do domu; przedtem jednak przepowiedział Jej Prorok Symeon, wezwany przez Ducha Świętego do Świątyni, że miecz boleści przeniknie Jej serce w dniu, kiedy Syn Jej się Ofiaruje za wszystkich. Ofiarą była ucieczka Jezusa z Matką do Egiptu przed prześladowaniem Heroda. Ofiarą była Jego miłość i pełna uległość dla Maryi Matki i Opiekuna Józefa, Ofiarą - Jego życie w domku nazaretańskim, w pracy i niedostatku.

Ofiarą były uczucia głodu, pragnienia i znużenia, jakich doznawał nieraz podczas sprawowania urzędu nauczycielskiego. Ofiarą było umywanie nóg Apostołom, dokonane w ów wieczór przed pójściem na mękę. Cały urząd nauczycielski Chrystusa nosi na sobie charakter Ofiary.

Wstępem do właściwej Ofiary, poświęceniem i przedłożeniem daru ofiarnego, nazwać można długą trzykrotnie przerywaną modlitwę Zbawiciela w Ogrójcu, przy czym tak przejął się wewnętrznym nastrojem Baranka Ofiarnego, że pot krwawy zrosił jego Ciało; i trzykrotnie prosił o odwrócenie od Niego kielicha, po to jednak tylko, by za Każdym razem przyjąć go znowu z ręki Ojca. Po tym przygotowaniu wydał się Arcykapłan w ręce grzeszników na śmierć wśród męczarni. Przez trzy godziny wisiał Baranek ofiarny na krzyżu, przelewając krew z ran, dręczony strasznym bólem i pragnieniem, obarczony jeszcze ponadto grzechami. świata.