Szafarze Nadzwyczajni Komunii Świętej - pilna potrzeba Kościoła

Wciąż za mało

U podstaw postanowienia o powołaniu szafarzy nadzwyczajnych leży duchowe dobro wiernych, czyli możliwie częste i owocne przyjmowanie Eucharystii. Jak widać ze świadectw biskupów i świeckich, posługa szafarza przynosi owoce. Jest to dobro ewidentne, tyle, że ma charakter nadzwyczajny. Wydaje się, ważniejszym owocem tej posługi jest stała obecność i podejmowanie czynności liturgicznych przez dorosłych mężczyzn przy ołtarzu. Stwarza to możliwości dalszego wzrostu, przygotowuje do odkrycia w sobie powołania do stałego diakonatu, do jeszcze doskonalszej służby Kościołowi poprzez Sakrament Święceń w stopniu diakona. Wtedy trudno będzie zarzucić, że przy ołtarzu znajduje się świecki mężczyzna, skoro jest on duchownym, zwyczajnym szafarzem Komunii świętej. Oczywiście posługa diakona nie kończy się na służbie przy ołtarzu. Ołtarz jest jednak jej źródłem, ponieważ wszelka służba w Kościele bierze początek z Eucharystii. Myślę, że mamy do czynienia z dobrą atmosferą ku temu, aby diakonat, jako trwała posługa zagościł w naszych parafiach. Obserwuję dokładnie działalność nowego papieża, Benedykta XVI. Podczas inauguracji pontyfikatu homagium składali kardynałowie, biskupi, prezbiterzy i diakoni, wśród nich diakon stały. Podczas obejmowania urzędu Biskupa Rzymu w katedrze na Lateranie przemawiali przedstawiciele duchowieństwa, w tym diakon stały. Na ostatniej kanonizacji Papieżowi usługiwali diakoni stali (widać to po ich wieku). Charakterystyczne jest to, na co zwrócił uwagę papież Benedykt w przemówieniu do pierwszej grupy polskich biskupów w czasie wizyty ad limina Apostolorum: "W ciągu minionych trzydziestu lat wielu młodych ludzi wychowało się w tym nurcie w ramach działalności ruchu oazowego pod nazwą Światło-Życie". Duchowość tego ruchu koncentruje się na spotkaniu z Bogiem w Piśmie świętym i w Eucharystii. Stąd ruch ten jest głęboko związany z parafią i jej życiem liturgicznym. Drodzy Bracia w biskupstwie, proszę Was, abyście wspierali ten ruch jako szczególnie skuteczny w dziele wychowania do wiary, oczywiście nie zaniedbując innych”. Co to oznacza? Chyba nic innego, jak podkreślenie znaczenia Eucharystii w życiu chrześcijanina, która jest Fons et Culmen, Źródłem i Szczytem, szczególny akcent na charyzmat tego ruchu, który w poszczególnych dziedzinach swego życia postawił różnorakie diakonie, angażujące całą wspólnotę parafialną, od dzieci poprzez młodzież do dorosłych w Domowym Kościele. Z tego nurtu wywodzi się wielu szafarzy nadzwyczajnych. Należałoby sobie życzyć, aby rozwój posług liturgicznych, szczególnie akolitów i lektorów ustanowionych (ministri instituti) doczekał prawnego unormowania, aby służba liturgiczna nie tylko w sposób nadzwyczajny mogła służyć wspólnocie Kościoła w Polsce.



Jerzy Paczkowski - nadzwyczajny szafarz Komunii św. w archidiecezji warmińskiej od 13 grudnia 1990 r. Jako członek Komisji liturgicznej Archidiecezji Warmińskiej współodpowiada za formację liturgiczną szafarzy. Przez 12 lat był ich dziekanem.