Ad maiora natus sum

Św. Stanisław Kostka nazywał Maryję swoją Matką. Kiedy współbrat zapytał go, czy kocha Matkę Najświętszą, ten ze zdziwieniem odpowiedział: „Jak można nie kochać swojej Matki?”. Gdy Stanisław był już umierający, szeptem o coś prosił. Mistrz nowicjatu o. Faber zapytał go: „Czego pragniesz?”. „Dajcie mi różaniec”. „Ale ty już przecież mówić nie możesz!” „Mówić go nie mogę, ale mogę o Niej myśleć”. I wyszeptał: o różańcu, że „to jest własność Najświętszej Matki".

Rozpoczynając odmawianie różańca nasze pobożne myśli kierujemy ku Bogu przez Maryję. Tę drogę pokazał nam św. Stanisław Kostka, a rozważając tajemnice z życia Jezusa i Jego Matki chcemy tej drodze być wierni.

Tajemnice radosne (poniedziałek i sobota)

Tajemnice radosne są one dla nas przedsmakiem tego szczęścia, do którego jesteśmy przeznaczeni. Uczą, że jedynym i obfitym źródłem niegasnącej radości jest sam Bóg.

1. Zwiastowanie

Anioł rzekł do Maryi: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, «błogosławiona jesteś między niewiastami» (Łk 1,28).

Bóg w swoim miłosierdziu prowadzi dzieło zbawienia, zapraszając do współpracy Maryję. Przez swoje „tak” uboga Miriam z Nazaretu uczy nas, że prawdziwa wiara wyraża się w posłuszeństwie i jest pragnieniem pójścia za głosem Boga wszędzie tam, gdzie nas poprowadzi.

Święty Stanisławie, wzorze skromności i czystości, módl się za nami.

2. Nawiedzenie

Elżbieta wydała okrzyk i powiedziała: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana (Łk 1,42. 45).

Doświadczywszy miłosierdzia ze strony Boga, Maryja niesie w sobie pragnienie służby. Dlatego idzie do swojej krewnej, by jej pomagać. Maryja „pełna łaski” uczy nas dostrzegać w różnych wydarzeniach życiowych Boże działanie.

Święty Stanisławie, gorliwy w służbie, módl się za nami.

3. Boże Narodzenie

Anioł rzekł do nich: Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie (Łk 2,10-12).

Syn Boży ukrywa swoją moc, aby ośmielić wszystkich – świętych i grzeszników – do otwarcia serca i przyjęcia Go. Pokazuje, że podobnie jak w betlejemskiej szopie, Bóg może narodzić się wszędzie, nawet pośród największej nędzy. Drogą spotkania z Nim jest miłość i dobroć.

Święty Stanisławie, któryś wierny powołaniu trudną podróż odbył, módl się za nami.

4. Ofiarowanie

Symeon wziął Dziecię w objęcia, błogosławił Boga i mówił: Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela (Łk 2,28-32).

Nie tylko Maryja i Józef wiernie wypełniając przepisy Starego Prawa idą do świątyni. Za natchnieniem Ducha Świętego przybywa do niej również starzec Symeon. Zarówno rodzice Jezusa, jak i Symeon postępują jak ludzie pobożni, którzy boją się Boga i umieją cieszyć się Bożym obdarowaniem.

Święty Stanisławie, ozdobo życia zakonnego, módl się za nami.

5. Znalezienie

Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami. A Jego Matka rzekła do Niego: «Synu, czemuś nam to uczynił?». Lecz On im odpowiedział: «Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?» (Łk 2, 43.46.48-49).

Rodzice, którzy z wielkim niepokojem szukali Jezusa, zrozumieli, że Syn Boży musi być w tym, co należy do Ojca niebieskiego. Syna Bożego zawsze odnajdziemy w świątyni, gdzie rozbrzmiewa Jego słowo. Tam też należy szukać Jezusa, ilekroć stracimy Go choć na chwilę sprzed oczu.

Święty Stanisławie, wzorze miłości rodziców, módl się za nami.