Ad maiora natus sum

Tajemnice bolesne (wtorek i piątek)

Tajemnice bolesne przygotowują nas na przyjęcie cierpienia. Jezus uczy nas dźwigania krzyża w duchu miłości i dziecięcego zaufania Bogu, który jest Panem rzeczy niemożliwych..

1. Modlitwa Jezusa w Ogrójcu

Kiedy przyszli do ogrodu zwanego Getsemani, rzekł Jezus do swoich uczniów: Usiądźcie tutaj, Ja tymczasem będę się modlił. Wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i począł drżeć, i odczuwać trwogę. I rzekł do nich: Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie! I odszedłszy nieco dalej, upadł na ziemię i modlił się, żeby – jeśli to możliwe – ominęła Go ta godzina. I mówił: Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty niech się stanie! (Mk 14,32-36).

W Ogrójcu Jezus cierpiał udrękę spowodowaną ludzkim grzechem, podeptaniem miłości. Drżał i trwożył się na myśl o okrucieństwie śmierci krzyżowej. Jednak w tym trudnym momencie nie cofnął się, ale ponowił swoje zawierzenie wobec zbawczej woli Ojca. Warto zauważyć wokół siebie cierpiących, którzy potrzebują naszych odwiedzin, rozmowy, konkretnej pomocy.

Święty Stanisławie, łaską dobrej modlitwy przez Boga obdarowany, módl się za nami.

2. Biczowanie

Wówczas Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować (J 19,1).

Jezus zostaje upokorzony, gdyż ludzie uznają Go za gorszego od pospolitego zbrodniarza. Jednak w milczeniu przyjmuje okrutne biczowanie u kamiennego słupa. Każde z tych uderzeń rani Go, powoduje ból. Syn Boży pragnie jednak zamienić swoje upokorzenie i wstyd w ofiarę miłości, jednocząc się z wszystkimi niesprawiedliwie odrzuconymi i pogardzanymi.

Święty Stanisławie, mężny wśród przeciwności, módl się za nami.

3. Cierniem ukoronowanie

Wtedy żołnierze namiestnika zabrali Jezusa z sobą do pretorium i zgromadzili koło Niego całą kohortę. Rozebrali Go z szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny. Uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: Witaj, królu żydowski! Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie (Mt 27,27-29).

Jezu został ukoronowany cierniami niewdzięczności i wzgardy. Jak łatwo i szybko ludzie zapominają o Bożych darach. Jezus poniżony i wyszydzony przez oprawców nie traci przy tym królewskiej powagi i władzy. Jego królestwo prawdy, sprawiedliwości, miłości i pokoju „nie jest z tego świata”.

Święty Stanisławie, zwycięzco samego siebie, módl się za nami.

4. Dźwiganie krzyża

Wtedy więc [Piłat] wydał Go im, aby Go ukrzyżowano. Zabrali zatem Jezusa. A On sam dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota (J 19,16-17).

Chrystus dźwiga krzyż, którego ciężar stanowią nasze grzechy, niewierności i zaniedbania. Niesie zawiedzione nadzieje i rozczarowania tak wielu ludzi. Dźwiga też konsekwencje grzechu, jakimi są duchowa śmierć i zerwanie komunii z Bogiem. Krzyż w ramionach Jezusa staje się pomostem, który umożliwia pokonanie przepaści między świętością Boga a ludzką ułomnością.

Święty Stanisławie, w chorobie Ciałem Chrystusa nakarmiony, módl się za nami.

5. Śmierć Jezusa

A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eloi, Eloi, lema sabachthani, to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? (…) Ktoś pobiegł i napełniwszy gąbkę octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić, mówiąc: Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć z krzyża. Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha. A zasłona przybytku rozdarła się na dwoje, z góry na dół (Mk 15,32-34. 36-38).

W ostatnich chwilach ziemskiego życia Jezus przyzywał Ojca niebieskiego. Oddał Mu swego ducha świadomy, że dokonało się wszystko, co było potrzebne dla odkupienia świata. Syn Boży umierając modlił się, ufnie powierzając swój los w ręce kochającego Ojca.

Święty Stanisławie, któryś błogosławioną śmierć swoją przepowiedział, módl się za nami.