Kiedy mówię "Ojcze"

Ojcostwo Boga ma dwa wymiary. Pierwszy, bardziej podstawowy – Bóg jest naszym Ojcem jako Stwórca. Każdy człowiek jest stworzony na „Jego podobieństwo” i w tym sensie jest Jego „dzieckiem”.

Drugi, głębszy wymiar ojcostwa Boga objawiony został przez Jezusa. Tylko Chrystus jest Synem Boga we właściwym tego słowa znaczeniu. On ukazał prawdziwe oblicze kochającego Boga, a zarazem swą własną synowską postawę. Kiedy za Jezusem mówię do Boga „Ojcze!”, uznaję, że chcę być dzieckiem Boga na wzór Chrystusa.

„W ten sposób dziecięctwo stało się pojęciem dynamicznym. Nie jesteśmy jeszcze w pełni dziećmi Bożymi. Lecz przez głębszą wspólnotę z Jezusem mamy się nimi stawać i być” (Benedykt XVI). Katechizm zwraca uwagę, że w ten sposób realizuje się to, co zaczęło się w chwili mojego chrztu.

„Chwałą Boga jest to, że uznajemy Go za »Ojca«” (KKK 2781). Kiedy mówię do Boga „Ojcze!”, uznaję swoją zależność od Boga. To słowo adoracji, uwielbienia, zaufania. W tym słowie mieści się zarazem pokora człowieka, jak i świadomość godności. To słowo zobowiązuje: nie chcę przynieść Ojcu wstydu, nie chcę szukać szczęścia wbrew Niemu, chcę być podobny do Niego.

Nie tylko „mój”, ale „nasz”
Krótko, dobitnie, pięknie i zrozumiale komentuje słowo „nasz” Benedykt XVI. „Pełne prawo do mówienia »mój Ojciec« miał tylko Jezus, bo tylko On jest Jednorodzonym Synem, współ- istotnym Ojcu. My wszyscy musimy mówić »nasz Ojciec«.

Do Boga mówić »Ojcze« możemy tylko w »my« uczniów, bo »dziećmi Bożymi« możemy się stać tylko przez wspólnotę z Jezusem Chrystusem. To »nasz« jest słowem bardzo zobowiązującym: wymaga od nas włączenia się we wspólnotę innych dzieci Bożych, usunięcia elementów egoistycznych i dzielących nas.