Różaniec misyjny 2010

Zawartość Tygodnia:

Niedziela, 24 października

Ojciec Święty Benedykt XVI w swoim tegorocznym Orędziu na Niedzielę Misyjną zachęca nas, byśmy w modlitwie różańcowej uczyli się od Maryi kontemplowania zamysłu, jaki miłość Ojca ma w stosunku do ludzkości, aby miłować ją tak, jak On ją miłuje. Rozważając chwalebne tajemnice różańca, w których odkrywamy najgłębszy sens misji, módlmy się za narody, które nie poznały jeszcze Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie.

1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa

Jezus przygotowując uczniów do wydarzeń paschalnych, zaprowadził trzech spośród nich na Górę Przemienienia. Tam zostali olśnieni Jego światłem, które było zapowiedzią chwały zmartwychwstania. Spotkanie ze Zmartwychwstałym wywołało w nich zachwyt i miłość tak wielką, że byli w stanie pokonać wszelkie przeciwności, by głosić Dobrą Nowinę. „To spotkanie z Miłością Bożą, która zmienia naszą egzystencję, może sprawić, że będziemy żyć w komunii z Nim i między sobą oraz dawać braciom wiarygodne świadectwo, uzasadniając nadzieję, która jest w nas (por. 1 P 3, 15). Dojrzała wiara, pozwalająca po synowsku zawierzyć całkowicie Bogu, karmiona modlitwą, rozważaniem słowa Bożego i zgłębianiem prawd wiary stanowi warunek krzewienia nowego humanizmu, zakorzenionego w Ewangelii Jezusa (Orędzie na Niedzielę Misyjną 2010).

2. Wniebowstąpienie

Jezus przed swoim wniebowstąpieniem wytyczał drogi, którymi mają iść Jego uczniowie. Są to drogi całego Kościoła i prowadzą one na cały świat. Chociaż Kościół jest posłany ku wszystkim narodom, to jednak zasadniczy kierunek jest ten, który Jezus wskazuje samym swym wniebowstąpieniem. Jest to kierunek ku niebu. „W tym Światowym Dniu Misyjnym, w którym oczami duszy patrzymy na niezmierzone obszary misyjne, poczujmy, że wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za zadanie Kościoła, jakim jest głoszenie Ewangelii. Misyjny zapał był zawsze znakiem żywotności naszych Kościołów
(RMis, 2), a ich współpraca jest szczególnym świadectwem jedności, braterstwa i solidarności, nadającym wiarygodność zwiastunom Miłości, która zbawia” (Orędzie na Niedzielę Misyjną 2010).

3. Zesłanie Ducha Świętego

To Duch Święty od początku i przez wszystkie wieki stwarza Kościół. Dlatego nieustannie śpiewamy „Przyjdź Duchu Stworzycielu!”. Na to wezwanie Duch Święty przybywa nieustannie i wykorzystuje wszystkie sposoby, aby na swój wzór czynić nas duchowymi. Działa On szczególnie we wspólnotach kościelnych. Modlitwa do Ducha Świętego przyczynia się do osobistej kontemplacji, formacji Ludu Bożego i nowej ewangelizacji. „Komunia kościelna rodzi się ze spotkania z Synem Bożym, Jezusem Chrystusem, głoszonym przez Kościół, który w ten sposób dociera do ludzi i buduje jedność z sobą oraz z Ojcem i Duchem Świętym (por. 1 J 1, 3). Chrystus ustanawia nowe stosunki między człowiekiem i Bogiem. «On objawia nam, że ‘Bóg jest miłością’ (1 J 4, 8), a równocześnie poucza nas, że podstawowym prawem doskonałości ludzkiej, a co za tym idzie przemiany świata, jest nowe przykazanie miłości. Tych więc, którzy wierzą w miłość Bożą, zapewnia, że przed wszystkimi ludźmi otwarta jest droga miłości i że próba stworzenia powszechnego braterstwa nie jest nadaremna» (Gaudium et spes, 38)” (Orędzie na Niedzielę Misyjną 2010).

4. Wniebowzięcie Maryi

Maryja Wniebowzięta pomaga nam oderwać wzrok od ziemi i spojrzeć w górę, gdzie w niebie przebywa Jej Syn. Do Niego wznosi się Jej stęskniona dusza i dziewicze ciało. Z nieba uzyskuje Ona dla nas nowy punkt widzenia ziemskich spraw. Dlatego do jaśniejącej na niebieskim horyzoncie wznoszą się myśli, uczucia i prośby wielu. „Podobnie jak wypowiedziane przez Maryję «tak», każda ofiarna odpowiedź wspólnoty kościelnej na boskie wezwanie do miłości braci wzbudzi nowe apostolskie i kościelne macierzyństwo (por. Ga 4, 4. 19.26), a zaskakująca tajemnica Boga-miłości, który «gdy (...) nadeszła pełnia czasu, zesłał (...) Syna swego, zrodzonego z niewiasty» (Ga 4,4), doda ufności i odwagi nowym apostołom” (Orędzie na Niedzielę Misyjną 2010).

5. Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi

Maryja ma pełny udział w królestwie swego Syna. Jest to królestwo bez granic, zarówno w niebie, jak i na ziemi. Ona ze wszystkimi mieszkańcami nieba ma jako pierwsza udział w królowaniu Syna Człowieczego. Jego królestwo jest przede wszystkim królestwem prawdy i tam wszyscy wiedzą, że nie ma żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni (por. Dz 4, 12). Na ziemi jednak nie wszyscy znają tę prawdę, dlatego Bóg Ojciec posyła tych, którzy przyczyniają się do panowania Chrystusa i Jego Matki w ludzkich sercach. „Pragnę w szczególnie serdeczny sposób wyrazić uznanie misjonarzom i misjonarkom, którzy świadczą, często własnym życiem, o zbliżającym się Królestwie Bożym w najbardziej odległych i trudnych miejscach. Oni to, jako awangarda głosicieli Ewangelii, powinni być otoczeni przyjaźnią, bliskością i wsparciem każdego wierzącego. Niech «Bóg, który miłuje radosnego dawcę» (por. 2 Kor 9, 7), da im duchowy zapał i głęboką radość” (Orędzie na Niedzielę Misyjną 2010).