Miłość nieogarniona

Przepiękny i ważny obraz Boga. Bóg kocha, ale ta Jego miłość nie skłania Go do pobłażliwości wobec pleniącego się jak chwasty zła. Nie dla zemsty, ale dla dobra swojego dziecka musi dopuścić na niego nieszczęście. Kiedyś jednak znów go podźwignie, znów go podniesie, bo Jemu, świętemu, nie zależy, żeby niszczyć.

Skrajnie to dalekie od wizerunków Boga, jaki pojawiają się dość często w dzisiejszym świecie. Z jednej strony Boga, który jest tak tolerancyjny, że wręcz pobłaża złu. To znaczyłoby, ze jest niesprawiedliwy. Z drugiej strony Boga, który ciągle za każdy ludzki grzech szuka zemsty. To nie tak. Jedni i drudzy są w błędzie. Bóg kocha, ale Jego miłość jest wymagająca. Bo każda prawdziwa miłość musi być wymagająca, nie może zrezygnować z prób sprowadzenia człowieka pogrążonego w złu na ścieżkę dobra.

2. Kontekst drugiego czytania Ef 3, 8-12. 14-19

List do Efezjan, dokładniej, pierwsze jego trzy rozdziały, to rozwijana przez św. Pawła koncepcja ukazania Chrystusa jako tego, w którym cały świat (w sensie wszystkich ludzi – i żydów i pogan) zostaje na powrót pojednany z Bogiem. Na tym polega – według św. Pawła – Boży plan zbawienia. W tym właśnie kontekście padają wyjaśnienia, które słyszymy tego dnia w drugim czytaniu. Przytoczmy je, wraz z opuszczonym wersetem 13 (zaznaczony w tekście brakiem pogrubienia)

Mnie, zgoła najmniejszemu ze wszystkich świętych, została dana ta łaska: ogłosić poganom jako Dobrą Nowinę niezgłębione bogactwo Chrystusa i wydobyć na światło, czym jest wykonanie tajemniczego planu, ukrytego przed wiekami w Bogu, Stwórcy wszechrzeczy. Przez to teraz wieloraka w przejawach mądrość Boga poprzez Kościół stanie się jawna Zwierzchnościom i Władzom na wyżynach niebieskich - zgodnie z planem wieków, jaki powziął [Bóg] w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. W Nim mamy śmiały przystęp [do Ojca] z ufnością dzięki wierze w Niego.  Dlatego proszę, abyście się nie zniechęcali prześladowaniami, jakie znoszę dla was, bo to jest właśnie waszą chwałą.

Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi, aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka. Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość,  i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą.

Zauważmy parę rzeczy i nieco ten wywód uporządkujmy

• Bóg jest tym, „od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi”; czyli jest stworzycielem wszystkiego, nie tylko wszystkich bytów materialnych, ale i duchowych.
   
• Tajemniczy plan, który ma ujawnić Paweł, to pragnienie Boga, by zbawić wszystkich ludzi. Sam Paweł zaś uważa się za powołanego do obwieszczenie tej wieści poganom: Bóg Żydów chce zbawić także was, pogan. Dziś na pewno ważne, by o tej uniwersalności pamiętać: nie ma takiego „gatunku” człowieka, którego Bóg nie chciałby zbawić.
   
• Dzięki Kościołowi, dzięki św. Pawłowi, ów plan zbawienia wszystkich ludzi zostaje ogłoszony całemu światu duchowemu – Zwierzchnościom  i Władzom na wyżynach niebieskich. Czyli najpewniej po prostu aniołom. Warto też dziś o nim pamiętać. Znowu: nie ma takiego „gatunku” człowieka, którego Bóg nie chciałby zbawić.
   
• Nie do przecenienia: dzięki Chrystusowi człowiek ma dostęp do Ojca. Czyli tego, który jest stwórcą wszystkiego. Niesamowite znajomości.
   
• Paweł modli się o to, by chrześcijanie zdołali pojąć ten plan, pojąć Jego wspaniałość; modli się, by Chrystus przez wiarę zamieszkał w sercach chrześcijan i by przez to rosła ich miłość; by w niej się wkorzeniali i gruntowali. Ciekawe określenia, prawda? Nie tyle rosnąć, bo wysoką, a ze słabymi korzeniami roślinę byle co może obalić, ale właśnie tak: by miłość była jak żyzna gleba dla rośliny, by dzięki niej roślina się rozrastała.
   
• Paweł modli się też, by chrześcijanie „zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość”... Czyli, nie wchodząc w szczegóły, ale zgodnie z tym, co Paweł pisze dalej, zdołali ogarnąć wielkość Boga, wielkość Chrystusa, Bożego planu względem ludzi i wielką miłość, którą Bóg Trójjedyny ma dla człowieka.

I chyba to ostatnie najbardziej wiąże się z uroczystością Najświętszego Serca Pana Jezusa. Miłość Boże jest przeogromna; dla zbawienia człowieka Bóg gotów jest i w sumie już zrobił bardzo wiele. To nie jest tak, że Mu na kimś nie zależy, że jakiś człowiek jest Mu obojętny. Bóg chce wszystkich zbawić. A skoro Jego „chcę” jest stwórcze... To można mieć nadzieję, że Mu się realizacja i tego planu uda.

3. Kontekst Ewangelii J 19, 31-37

Czytana tego dnia Ewangelia to fragment opowieści św. Jana o śmierci Jezusa. Dokładniej: o tym, co działo się tuż po śmierci Jezusa. I można na tej konstatacji poprzestać: chodzi o bieg kolejnych wydarzeń. Tyle że w tę relację wplata św. Jan refleksję teologiczną. Można się spodziewać, że w tym momencie będzie to wyjaśnienie sensu śmierci Jezusa. I rzeczywiście jest, ale skoncentrowane wokół jednego faktu dotyczącego tego wydarzenia.

Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat – ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem – Żydzi prosili Piłata, żeby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała.

Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Jezusem byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda.

Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: «Kość jego nie będzie złamana». I znowu w innym miejscu mówi Pismo: «Będą patrzeć na Tego, którego przebili».