Szukam, o Panie, Twojego oblicza

XI stacja: Do krzyża przybity

Już zrastasz się z drzewem z lasu ziemskiego,
powoli w bólach agonii.
I dłoń przebita, druga i stopy
– już w belkę,
co zeschła latami
życie po gwoździach wstępuje kroplami.
O, samotności przerażająca,
bólu, w szarpnięcia wywyższeniu.
Już jesteś nad ziemią Baranku Boży...
Przez nowe potoki Krwi i rany,
przez opuszczenie i mrok,
uzdrów Jezu kochany!

Boski Lekarzu, oddajemy się Tobie z ufnością. Przez to okrutne cierpienie prosimy Cię, uzdrawiaj nasze połamane życie. Przebacz także tym, którzy przez błędnie pojmowane dobro Kościoła krzyżują nieustannie tych, którzy w młodości zostali już uśmierceni.

XII stacja: Śmierć na krzyżu

Na ciele ogień piekący,
gardło, usta jak skorupa – brak oddechu.
O Jezu, co szepczesz ostatnim wydechem?
Miłości, Miłości, Miłości...
Miłości pragnę, a nie całopaleń...
„Oto wykonało się”
jeszcze tylko człowiek upewnia się
i serce otwiera żelazem.
Stworzenie świata skończone,
czas spocząć po wielkim trudzie...
O, Ciało Najświętsze
przez twe wyniszczenie,
daj uzdrowienie.

Baranku Boży, wykonało się! Twoje serce zostało otwarte włócznią, a Twoja Krew i Woda przelane na obmycie naszych ran. Dzięki Ci Panie za Twoje życie, które oddałeś za nas. Ukaż nam Swoje Oblicze w ciszy bolesnej ukryte. Maryjo, któraś wiernie stała pod Krzyżem, przyczyń się za nami.