Szukam, o Panie, Twojego oblicza

V stacja: Szymon rolnik pomaga Jezusowi

Jeszcze ręce nabrzmiałe pracą na roli,
a tu w drodze do domu
nowe narzędzie na barki wtłoczono.
Szymonie! – to życiodajne drzewo
gdyś dotknął i Krwią ubrudził
na serce błogość zstąpiła,
tak gorycz w słodkość się przemienia,
wrósł korzeń w serce głęboko.
Przez Krew kapiącą na kamienny trakt
uzdrów mej wiary brak.

Pośredniku Boski, dziękujemy Ci, za rękę usłużną, co w nocy cierpienia  wyciągnięta, na jasność Twojego oblicza wskazuje. Twe Serce, ranami ludzkich grzechów starte, żyje nadal pod powłoką czyjejś dobrej dłoni, która w geście ofiarnej miłości do Ciebie prowadzi po bólu dolinie. Wspomóż Chryste swoją łaską to, co w nas omdlałe. Niech w Twoim Miłosierdziu odzyskamy wiarę, że jesteś z nami.

VI stacja: Weronika ociera twarz Jezusowi

Na spieczone, w pyle,
pośród stróżek krwi i potu,
białej chusty chłód wytchnienia – Oblicze.
Na obraz i podobieństwo stworzył go,
a w nozdrza tchnął tchnienie życia.
Z tej twarzy bólem pooranej,
tak trzeba było, byś odbił Swą jasność
na mrocznej mojego życia stronie.
Przez pot, krew i rany,
ulecz Jezu kochany.

Oblubieńcze słodki! Odciśnij na nas Twój obraz bólem poorany, ale jakże jaśniejący w prawdzie i miłości. Przyjdź o Jezu z białym płótnem łaski i niech Krew Twoja Przenajświętsza obmyje nasze dusze. Uzdrów rany co z trudem się goją. Ulecz pamięć pękniętą, która Twarz Twoją zniekształca tak bardzo. Łzę otrzyj spływającą cicho w głębiny naszych istnień.