Lato, wakacje i wiara?

Czym faktycznie jest dla nas czas urlopowy? To wstęp do głębszej refleksji, bo przecież wakacje, które są odpoczynkiem od wielu spraw, nie mogą być odpoczynkiem od Boga, a wręcz odwrotnie, są  wspaniałą okazją, aby pogłębić swoją duchowość, nauczyć się przeżywać wspólnie z rodziną radość płynącą z obcowania z Nim. Lato i wakacje to też dobra pora na pogłębienie swoich wiadomości religijnych poprzez zwiedzenie zabytków (kościołów), przejście trasą, którą zazwyczaj chodził papież Jan Paweł II, czy po prostu nawiedzenie sanktuariów religijnych.

W naszym kraju jest ich sporo i na to, aby je nawiedzić, nie musimy brać kredytu okolicznościowego na urlop. Czas przeżywany wspólnie z rodziną możemy wzbogacić o elementy religijne, o których albo zapomnieliśmy, albo nigdy nie pamiętaliśmy, bo po prostu nikt nas nie nauczył i nie wpoił nam, aby bez nich niczego nie zaczynać i nie kończyć. Uczyńmy ten okres, na który tak zawsze czekamy, okresem podsumowań ciężkiej pracy, okresem ładowania swoich akumulatorów, nie tylko fizycznych, ale również duchowych,  znajdując więcej czasu na rozmowę z rodziną, ze znajomymi, a przede wszystkim z Bogiem, którego przecież znajdziemy wszędzie, nie tylko w budowlach sakralnych, ale także w przyrodzie, w krajobrazach czy w ludziach, których spotkamy.

Rozważania spod Ambony również wybierają się na wakacje w poszukiwaniu nowych pomysłów, tematów, inspiracji, by od września ponownie spotykać się z Wami, jeśli –  oczywiście – Bóg pozwoli. Dlatego, oczekując wraz z Wami dni pełnych ciepła i wypoczynku, życzę wakacji wspaniałych, pogodnych, udanych, ale jednocześnie wzbogaconych pamięcią o Bogu, kościele, Ewangelii i Eucharystii, abyśmy po wakacjach mogli się spotkać bogatsi o wrażenia i doznania nie tylko estetyczne, ale i duchowe.