Aby dobrze i owocnie przeżyć spotkanie z Bogiem w sakramencie pokuty i pojednania konieczne jest wypełnienie pięciu warunków. Na pierwsze miejsce wśród aktów penitenta wysuwa się rachunek sumienia.
Drogi powrotu nie zmierzysz kilometrami, ale miłością – tylko czym ona jeszcze jest?
Łaska, także chrztu, nie jest pancerzem chroniącym automatycznie przed złem. Jest darem zakładającym duchową walkę.
Wszystko, co składa się na codzienną praktykę ludzi wiary, nie wypływa z fascynacji tym, co Pismo święte naucza, ale z fascynacji TYM, który naucza.
Otrzymanie na chrzcie świętym łaski wiary ani niczego nie kończy, ani tym bardziej nie zwalnia człowieka od obowiązku wyruszenia w drogę.
Życie jest określone przez głębię, dojrzałość naszego zaufania, przez naszą gotowość do zaufania. Przez fakt Komu/czemu ufamy.
To Dziecko obnaża także nas: nasze prawdziwe intencje, lęk, małość w obliczu Innego.
W Adwencie Kościół zaprasza i zachęca nas do wytrwałego i radosnego oczekiwania na spotkanie z Panem.
Boska wielkość, poezja wieczności wkracza w ziemską prozę. Nie mniej paradoksalna od faktu Wcielenia jest obecność Jezusa w kawałku chleba...
Wrócić do bliźniego znaczy mieć dla niego czas.
Trud nie jest celem sam w sobie, ale stanowi drogę przemiany mentalności świata w mentalność ewangeliczną.