Mojżesz dorósł

„W tym czasie Mojżesz dorósł, poszedł odwiedzić swych rodaków i zobaczył jak ciężko pracują. Ujrzał też Egipcjanina bijącego pewnego Hebrajczyka, jego rodaka. Rozejrzał się więc na wszystkie strony, a widząc, że nie ma nikogo, zabił Egipcjanina i ukrył go w piasku..” Wj 2,11-12

Co raz częściej przeczytać, usłyszeć można doniesienia o skandalach seksualnych z udziałem duchownych. Sprawa jest poważna. Gdy w grę wchodzi dobro najsłabszych nikt nie może milczeć. Chronić tych co sami ochronić się nie mogą- to obowiązek silniejszych, i nikt, nikt się z niego wymówić nie może. Słusznie oburzają się ludzie, którzy spoglądając z zewnątrz na Kościół, widza tak wielkie zło. Chrześcijańskie oburzenie jednak powinno, moim zdaniem wyglądać nieco inaczej. Zadziwiają mnie i przerażają komentarze chrześcijan, którzy najchętniej widzieli by osoby dopuszczające się nadużyć seksualnych na stosie. Choć nawet nie trzeba tu dotykać tak poważnej materii jak pedofilia w Kościele, ale wystarczy posłuchać co ochrzczeni mówią o księżach którzy uwikłali się w romanse z kobietą, którzy popadli w nałogi, czy o tych dla których pieniądz stał się głównym motorem działania. Nagle wszystko co taki ksiądz mówił staje się kłamstwem i czczą gadaniną. Nagle wszystkie dobre dzieła, które pełnił jawią się jako wyrafinowane i przebiegłe.

Mojżesz, w przytoczonym na wstępie fragmencie Księgi Wyjścia, dopuścił się zbrodni morderstwa. Rozejrzał się dookoła i zabił Egipcjanina, a petem zakopał go w piachu. Gdy cała sprawa wyszła na jaw i sam faraon domagał się sprawiedliwości na Mojżeszu, ten uciekł i ukrył się w kraju Madian. Co zrobił Bóg? Czy zesłał na niego pioruny za grzech, którego się dopuścił? Nie. Pozostawił go żywego. Co gorsza (jakby niektórzy powiedzieli) powołał go do dzieła, które swymi zasięgiem dotyka nas, żyjących w XXI wieku. Czyżby nie było bardziej sprawiedliwych do tego dzieła?

Bóg zadziwia. Jak pojąć Jego miłosierdzie, gdy Bóg przebacza człowiekowi już w chwili gdy ten grzeszy? Zanim Go przeprosimy On już przebaczył. Człowiek nie musi się zmieniać by Bóg mógł przyjść i kochać go. Kocha go takiego jakim jest. Dobrego i złego jednocześnie. Nie przekreśla go nawet za najobrzydliwsze grzechy, dlaczego więc my tak łatwo potępiamy innych? W czym my jesteśmy lepsi? Za mało w nas chrześcijanach miłosierdzia. Czyżbyśmy za mało otrzymali? Chyba zapominamy o tym co napisał św. Paweł „bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie”[1]. Wiem, wiem, Bóg jest doskonały więc jemu łatwiej. Ale skoro Bóg, który jest po trzykroć święty nie odrzuca biednych, grzesznych i słabych dlaczego my to czynimy? Nikt z nas nie powinien gardzić drugim człowiekiem ze względu na jego wady czy niedoskonałości. Jeżeli jednak tak czynimy, to stawiamy się wyżej niż Bóg. Każdy ma do Niego dostęp! I jakby tego było mało On jest tym, który był, On jest tym, który jest obecny, i On jest tym, który wciąż przychodzi pomimo naszych wad i słabości. Albo właśnie dlatego przychodzi, bo wzruszył się widokiem człowieka bezbronnego, bezradnie upadającego. Nie przechodzi obok, nie omija bez słowa, bez przytulenia, bez pocałunku. Przychodzi wciąż na nowo i dotyka swoje dzieci. Gdybyśmy doświadczyli takiego Boga, Boga miłości, o którym mówił Jezus, nigdy byśmy nawet nie pomyśleli, by wzgardzić, obrazić się, czy zignorować bliźniego za jego błędy, pomyłki, grzechy.

Nie chcę przez to co napisałem powiedzieć, że należy być pobłażliwym wobec zła. Wręcz przeciwnie ze złem trzeba walczyć, ale potęgą dobra. I nie można przy tym niszczyć człowieka. Czy człowiek jest w stanie wymierzyć sprawiedliwą sprawiedliwość?? To może uczynić tylko Bóg. My ze swej strony musimy chronić słabszych przez reagowanie i gdy wymaga tego sytuacja izolowanie naszych zagubionych braci.