Rorate coeli desuper, et nubes pluant iustum. Starożytna antyfona każdego roku rozbrzmiewa w naszych świątyniach w pierwszą niedzielę Adwentu. Obok niej jedna z najstarszych i najkrótszych zarazem modlitw chrześcijaństwa, „przedostatnie” słowo Apokalipsy. Marana tha. Przybądź, Panie Jezu. Co łączy te dwie modlitwy?

Tęsknota. W Adwencie tęsknimy bardziej niż w innym czasie. A jeśli tęsknić przestaliśmy porywa nas pieśń, porywa modlitwa Kościoła, by tęsknotę w nas obudzić.

Naszymi przewodnikami będą prorocy Starego Testamentu. Ci zapatrzeni w przyszłość, widzący nadchodzącego na obłokach Syna Człowieczego. Zarazem mocno stąpający po ziemi. Świadomi potrzeby przygotowania drogi Panu. Widzący, zaangażowani, jak orły szybujący w przestworzach, zanurzeni w świetle i w wierze kosztujący radości spotkania Dziecka. Daniel, Jeremiasz, Ezechiel, Izajasz. Któż lepiej od nich może nas poprowadzić?

Po adwentowych drogach pójdzie z nami również święty Jan Paweł II, prorok dwudziestego wieku. Będzie nas uczył „bytowania w relacji wzajemnego daru”. Pomagał w zmaganiach o kształt miłości w naszych rodzinach. Prowadził na spotkanie z Rodziną rodzin – Świętą Rodziną z Nazaretu.

Oczywiście nie zabraknie adwentowych konkursów. O czym – dowiemy się już w najbliższą niedzielę.

Wszystkich już tęskniących i jeszcze śpiących – zapraszamy do wspólnego pielgrzymowania po drogach Adwentu. Pielgrzymowania z prorokami.