Słowo Boże i ludzkie frasunki - Starość i cierpienie

Długie życie jest w Piśmie Świętym przedstawiane jako wyraz Bożego błogosławieństwa. Ludzie w czasach patriarchów żyli ponad 100 lat: „I umarł Noe w wieku lat dziewięciuset pięćdziesięciu.” (Rdz 9,29); „Gdy Sem miał sto lat, urodził mu się syn, Arpachszad, w dwa lata po potopie. Po urodzeniu się Arpachszada Sem żył pięćset lat i miał synów i córki. Arpachszad, przeżywszy trzydzieści pięć lat, miał syna Szelacha. A po urodzeniu się Szelacha Arpachszad żył czterysta trzy lata i miał synów i córki. Szelach, przeżywszy trzydzieści lat, miał syna Ebera; po urodzeniu się Ebera żył Szelach czterysta trzy lata i miał synów i córki. Gdy Eber miał trzydzieści cztery lata, urodził mu się syn, Peleg; a po urodzeniu się Pelega żył Eber czterysta trzydzieści lat i miał synów i córki. Gdy Peleg miał trzydzieści lat, urodził mu się Reu; a po urodzeniu się Reu żył Peleg dwieście dziewięć lat i miał synów i córki. Gdy Reu miał trzydzieści dwa lata, urodził mu się syn, Serug; a po urodzeniu się Seruga żył Reu dwieście siedem lat i miał synów i córki. Gdy Serug miał trzydzieści lat, urodził mu się Nachor; a po urodzeniu się Nachora żył Serug dwieście lat i miał synów i córki. Gdy Nachor miał dwadzieścia dziewięć lat, urodził mu się Terach; a po urodzeniu się Teracha Nachor żył sto dziewiętnaście lat i miał synów i córki. Gdy Terach miał siedemdziesiąt lat, urodzili mu się synowie: Abram, Nachor i Haran. Terach doczekał dwustu i pięciu lat życia i zmarł w Charanie.” (Rdz 11,10b-26.32); „Sara doczekała się stu dwudziestu siedmiu lat życia. Zmarła ona w Kiriat-Arba, czyli w Hebronie, w kraju Kanaan.” (Rdz 23,1-2); „A gdy Abraham dożył lat stu siedemdziesięciu pięciu, zbliżył się kres jego życia i zmarł w późnej, lecz szczęśliwej starości, syt życia, i połączył się ze swoimi przodkami.” (Rdz 25,7-8); „Izaak, doszedłszy do kresu swego życia, zmarł w późnej starości. I pochowali go jego synowie Ezaw i Jakub.” (Rdz 35,29)

Jak widać z powyższych cytatów, długość ludzkiego życia zmniejszała się coraz bardziej, aż w którymś momencie psalmista zawołał: „Miarą naszych lat jest lat siedemdziesiąt lub, gdy jesteśmy mocni, osiemdziesiąt” (Ps 90,10a) Skrócenie długości ludzkiego życia było wynikiem Bożego postanowienia: „Wtedy Bóg rzekł: «Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną: niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat».” (Rdz 6,3) Przy czym warto podkreślić, że ta zmniejszona witalność ludzi była konsekwencją postępującego zepsucia moralnego człowieka.

Oprócz starości zerwanie więzi z Bogiem doprowadziło do pojawienia się na świecie cierpienia w postaci choroby ciała i umysłu. Pismo Święte opisuje choroby ciała: rany, potłuczenia, złamania, trąd, niepłodność, wycieńczenie, wrzody,świerzb, parchy, choroby oczu, gardła i uszu, gorączkę, dreszcze. Do chorób umysłowych pisarze biblijni zaliczają „chorobę głowy” i „osłabienie serca”, głupotę, obłąkanie i niepokój serca, ból głowy wywołany uderzeniem lub porażeniem słonecznym, paraliż, skrajne przygnębienie, „ból serca”, omdlenia, duchowe udręki.

Pismo Święte pokazuje kilka przyczyn cierpienia. Jako najpoważniejszą przyczynę wymienia grzech: „Chorowali na skutek swoich grzesznych czynów” (Ps 107,17a). To dlatego przyjaciele Hioba, gdy go spotkali chorego, pogrążonego w nieszczęściu, namawiali go na wyznanie grzechów, jakie popełnił, głęboko ufając, że skrucha i pokora wobec Boga, wyznanie grzechów pomogą Hiobowi wrócić do zdrowia: „Czyż za pobożność twą karci się ciebie i wytacza ci sprawę przed sądem? Czy nie za zło twoje znaczne? Czy nie za nieprawość bez granic?” (Hi 22,4-5); „Pojednaj się, zawrzyj z Nim pokój, a dobra do ciebie powrócą. Przyjmij z Jego ust pouczenie, nakazy wyryj w swym sercu. Wyzdrowiejesz, gdy wrócisz do Wszechmocnego, usuniesz z namiotu nieprawość.” (Hi 22,21-23)