Słowo Boże i ludzkie frasunki - Starość i cierpienie

W Piśmie Świętym Bóg nieustannie zapewnia człowieka, że w każdej trudnej sytuacji – cierpienia czy starości, On zawsze z nim będzie: „«Posłuchajcie Mnie, domie Jakuba, i wszyscy pozostali z domu Izraela! Nosiłem [was] od urodzenia, piastowałem od przyjścia na świat. Aż do waszej starości Ja będę ten sam i aż do siwizny Ja was podtrzymam. Ja tak czyniłem i Ja nadal noszę, Ja też podtrzymam was i ocalę».” (Iz 46,3-4)

Pismo Święte mówi jasno, że starość to czas, kiedy w życiu człowieka wiele jeszcze może się wydarzyć. Abrahamowi urodził się syn Izaak „Abraham miał sto lat, gdy mu się urodził syn jego Izaak.” (Rdz 21,5) Warto też zwrócić uwagę na to, że Sara urodziła Abrahamowi syna, gdy miała ponad 90 lat: „Abraham, upadłszy na twarz, roześmiał się; pomyślał sobie bowiem: «Czyż człowiekowi stuletniemu może się urodzić syn? Albo czy dziewięćdziesięcioletnia Sara może zostać matką?» A Bóg mu na to: «Ależ nie! Żona twoja, Sara, urodzi ci syna, któremu dasz imię Izaak. Z nim też zawrę przymierze, przymierze wieczne z jego potomstwem, które po nim przyjdzie. Moje zaś przymierze zawrę z Izaakiem, którego urodzi ci Sara za rok o tej porze».” (Rdz 17,17.19.21) Tak samo było w życiu Elżbiety i Zachariasza – ich jedyny syn, prorok Jan Chrzciciel, urodził się, gdy oboje byli w podeszłym wieku: „Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach.” (Łk 1,7) W historii życia tych ludzi ukazana jest prawda, że „Zasadzeni w domu Pańskim rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga. Wydadzą owoc nawet i w starości, pełni soków i zawsze żywotni, aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy, moja Skała, nie ma w Nim nieprawości.” (Ps 92,14-16) Patrząc na to, co dokonało się w starości Abrahama czy Elżbiety i Zachariasza, można by stwierdzić, że Pan Bóg rzeczy ważne dla zbawienia człowieka dokonuje również dzięki ludziom starym.

Czas starości nie jest w Biblii idealizowany. Pismo pokazuje problemy, z jakimi borykają się ludzie w podeszłym wieku. To nie tylko problemy zdrowotne: „Oczy bowiem Izraela stały się tak słabe wskutek starości, że niedowidział.” (Rdz 48,10a); „Achiasz zaś już nie widział, bo wskutek starości był ociemniały.” (1 Krl 14,4b); „Synu, wspomagaj swego ojca w starości, nie zasmucaj go w jego życiu. A jeśliby nawet rozum stracił, miej wyrozumiałość, nie pogardzaj nim, choć jesteś w pełni sił.” (Syr 3,12-13) Także w biblijnych czasach starzy ludzie borykali się z brakiem szacunku czy lekceważeniem: „Z biegiem czasu sędziwy Dawid tak się posunął w latach, że nie mógł się rozgrzać, choć okrywano go kocami. Wtedy Adoniasz, syn Chaggity, zaczął się wynosić, mówiąc: «Ja będę królować».” (1 Krl 1,1.5a); „Nie odtrącaj mnie w czasie starości; gdy siły ustaną, nie opuszczaj mnie!” (Ps 71,9); „Lecz i w starości, i w wieku sędziwym nie opuszczaj mnie, Boże, gdy [moc] Twego ramienia głosić będę, całemu przyszłemu pokoleniu - Twą potęgę, i sprawiedliwość Twą, Boże, sięgającą wysoko, którą tak wielkich dzieł dokonałeś: o Boże, któż jest równy Tobie? Zesłałeś na mnie wiele srogich utrapień, lecz znowu przywrócisz mi życie i z czeluści ziemi znów mnie wydobędziesz. Pomnóż moją godność i pociesz mnie na nowo!” (Ps 71,18-21); „Nie uwłaczaj człowiekowi w jego starości, albowiem i z nas niektórzy się zestarzeją.” (Syr 8,6); „Nie odsuwaj od siebie opowiadania starców, albowiem i oni nauczyli się go od swoich ojców; od nich i ty nauczysz się rozumu, by w czasie potrzeby dać odpowiedź.” (Syr 8,9).