Z Księgi Pocieszenia

„Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!” – mówi wasz Bóg. „Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy”. Głos się rozlega: „Drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i pagórki obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją każdy człowiek zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały”. Głos się odzywa: „Wołaj!” – I rzekłem: Co mam wołać? – „Wszelkie ciało jest jak trawa, a cały wdzięk jego – jak polnego kwiatu. Trawa usycha, więdnie kwiat, gdy na nie wiatr Pana powieje. [Prawdziwie, trawą jest naród]. Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki” (Iz 40,1-8).

Medytacja

Przyjrzyjmy się, jaka jest optyka wybranego na dziś fragmentu, jego fundament, kontekst. Jeśli mówimy: dobro, szczęście, bezpieczeństwo – mówimy jednocześnie: w Bogu, przy Bogu, dzięki Bogu. Opisany u Izajasza smutek ludu bierze się właśnie stąd: z oddzielenia od Boga. Z wyborów, które nam ścieżkę doń pętlą, zaciemniają. Z grzechu i jego konsekwencji.

To jest słowo o nas, do nas.

Wciąż niepewni. Jakby niepełni. Wyrwani. Nadszarpnięci. Pozbawieni. My sami czy my wszyscy? Uczą nas obserwacja, doświadczenie, mówi Pismo: „Wszelkie ciało jest jak trawa, a cały wdzięk jego – jak polnego kwiatu”.

Nasze poplątane ścieżki. Przeciążenie. Szczeliny. Bałagan, terminy, niedomagania. Krzywdy.

To jest słowo o nas, do nas. Dlaczego płaczesz? Co w tobie potrzebuje wyzwalającego dotyku pociechy? Jakie rany nosisz?

Obraz pustyni, pustkowia – pustka, jaka im towarzyszy. Bezowocność. Samotność. Pragnienie i głód, których nie ma gdzie zaspokoić. I droga, która miałaby być tam zbudowana, gościniec, który tam właśnie ma być wytyczony. To jest słowo o nas, do nas.

Nie da się budować samemu. Własnymi tylko siłami. Budowanie zakłada pewną strukturę, upływający czas, wspólnie wcielaną w życie koncepcję. Żeby się to udało, konieczny jest projekt, plan. Tutaj mamy oczywistą oczywistość, coś tak naturalnego i prostego, że każdy zrozumie, każdy wie, co ma robić: podnieść doliny, obniżyć pagórki, urwiska i strome zbocza wyrównać.

Tak więc zbudować drogę. Krzepiąca konieczność tej pracy – to, że jest możliwość, nadzieja dla nas, perspektywa. Bo powiedział o nas: „mój lud”.

Nakaz, by to rozgłaszać, wołać. Co mam wołać? Zobaczmy, jak tutaj to, co ogłasza Pan Bóg, znajduje odzew w ludzkim sercu. To pytanie pojawiające się w nas wtedy, gdy słyszymy głos Boga. Nagląca potrzeba, by nadać kształt temu wezwaniu, jakiś osobisty rys, skanalizować je, wpuścić światło w nasze życie. Tworzący się na naszych oczach dialog. Więź. Boże Słowo domagające się odpowiedzi człowieka. I człowiek, który domaga się Boga, chce więcej Jego Słowa, wskazówek, prowadzenia. Człowiek, który otrzymuje odpowiedź.

Lud należy do Mnie. Ty należysz do Mnie – mówi nam. Bóg nie odstępuje, Źródło nie wysycha, Pan jest blisko.

Wołaj! Co mam wołać?

WIARA.PL DODANE 02.03.2025 AKTUALIZACJA 22.03.2025

Odkryjmy na nowo...

...uczynki miłosierdzia co do duszy. Wielki Post 2025. »

więcej »