Bóg dał Słowo

Właściwie wszystko szło nie tak. Nie dość, że władza kazała spisać naród, którego sam Bóg nie pozwalał spisywać, to jeszcze wymyślono zasadę, że każdy ma się dać zapisać nie tam, gdzie aktualnie mieszka, lecz w miejscu urodzenia. Trzeba więc wyruszyć w drogę. A jeśli ktoś ma inne plany? Albo jeśli na przykład ktoś ma żonę, która nie powinna ruszać się z domu, bo jest w zaawansowanej ciąży?

Władzy to nie obchodzi.

Ale nie tylko władza jest bezwzględna i nieczuła. Zwykli ludzie też okazują się paskudni i egoistyczni. Każdy dba tylko o siebie. O swoją wygodę. O to, żeby miał co jeść i gdzie spać. Zwłaszcza wtedy, gdy nagle całe tysiące podróżują po kraju. Zwłaszcza, gdy wszystkie miejsca dostępne dla zwykłych biedaków, są zajęte. Gdy ciasno tak, że ani szpilki już nie wciśnie.

Po prostu beznadzieja. Jak w takich warunkach rodzić dziecko? Gdzie? Na ulicy? W rowie? Między zamkniętymi na głucho domami? Wśród niegościnnych wzgórz? Po ludzku - żadnych perspektyw. Żadnych widoków nie tylko na dziś, ale i przyszłość nie rysuje się dobrze.

Czy Pan Bóg nie widzi, że to nie w porządku? Przecież każda kobieta ma prawo do tego, aby rodzić dziecko w dobrych warunkach. Przecież każdy człowiek ma prawo do tego, aby przyjść na świat w cieple i bezpieczeństwie.

A poza tym tu przecież nie chodzi o zwykłe dziecko. Jak Bóg może pozwolić, aby Jego Syn pojawiał się na świecie w takiej fatalnej sytuacji? Jeżeli początek jest taki marny, to co będzie dalej? Strach myśleć.

Strach. Bo to dziecko od chwili narodzenia ma potężnych wrogów. Od razu Jego życie jest zagrożone i zamiast wracać do domu, trzeba będzie uchodzić do innego kraju.

Czy w takich warunkach jest miejsce na nadzieję?

Cnota nadziei otwiera nam dostęp do nadprzyrodzonych, pozaczasowych wymiarów naszej wiary. Ona również przezwycięża ducha zeświecczenia, absolutyzacji teraźniejszego świata, który to duch tak obecnie zagraża ludzkiemu współżyciu.

Żyjemy w czasach, w których nadzieja, prawdziwa nadzieja, jest zjawiskiem nadzwyczaj rzadkim. Żyjemy w miejscu, w którym nadzieja, prawdziwa nadzieja, zdaje się umierać. Zamiast niej pojawiają się złudzenia, naiwność, zniechęcenie, rezygnacja, rozczarowanie, rozpacz.

Nadzieja patrzy w przyszłość. Nastawiona jest na to, co nowe. Co lepsze. A my żyjemy w takim zakątku świata, w którym odpowiedź na pytanie „Co nowego?”, „Co dobrego?”, brzmi: „Stara bieda”, „A co może być dobrego?”, „Byle gorzej nie było”. To nie inni tak odpowiadają. To my. Sami sobie odbieramy nadzieję. Zarzynamy ją ciągłym spoglądaniem wstecz. Wspominaniem, jak kiedyś było nam dobrze, dostatnio. Rozpamiętywaniem, jak nam było wygodnie i bezpiecznie. Obwinianiem wszystkich dookoła o to, że teraz jest gorzej. Mówieniem, że my już nie dożyjemy lepszych czasów.

Co by było, gdyby Maryja i Józef myśleli tymi samymi kategoriami? Powinni rozłożyć bezradnie ręce i z pretensją w głosie powiedzieć: „Boże, zrób coś. Skoro nas w to wszystko wplątałeś, skoro dopuściłeś do takiej sytuacji, to teraz sam wymyśl, jak nas z tego wyciągnąć”. Mogliby jeszcze dodać kilka uwag na temat tego, jak im się dobrze i spokojnie żyło, zanim Bóg zaingerował w ich życie. Oni jednak zachowali się inaczej. Zrobili maksimum tego, co było w ich mocy, aby Jezus przyszedł na świat w jak najlepszych warunkach. Dlaczego? Bo mieli nadzieję.

Nadzieja jest cnotą teologalną, dzięki której pragniemy jako naszego szczęścia Królestwa niebieskiego i życia wiecznego, pokładając ufność w obietnicach Chrystusa i opierając się nie na naszych siłach, ale na pomocy łaski Ducha Świętego. „Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę” (Hbr 10, 23). On „wylał na nas obficie (Ducha Świętego) przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy, usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego” (Tt 3, 6-7).