Chrześcijanin uczniem Chrystusa

Piotr będzie wystawiony na niebezpieczeństwo zdrady, ostatecznie jednak pójdzie on za swym Nauczycielem i Panem z najbardziej wielkoduszną miłością. Tak więc nad brzegiem Jeziora Tyberiadzkiego Piotr wyzna swą miłość: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». A Jezus oznajmi mu, «jaką śmiercią uwielbi Boga», dodając dwa razy: «Pójdź za Mną!» (J 21, 17. 19. 22).

Naśladowanie znajduje swój szczególny wyraz w osobie umiłowanego ucznia, który głęboko wiąże się z Chrystusem, otrzymuje od Niego w darze Matkę i rozpoznaje Go jako zmartwychwstałego (por. J 13, 23-26; 18, 15-16; 19, 26-27; 20, 2-8; 21, 2. 7. 20-24).

4. Ostatecznym celem naśladowania jest chwała. Drogą jest «upodobnianie się do Chrystusa», który żył w miłości i umarł z miłości na krzyżu. Uczeń «musi niejako w Niego wejść z sobą samym, musi sobie 'przyswoić', zasymilować całą rzeczywistość Wcielenia i Odkupienia, aby siebie odnaleźć» (Redemptor hominis, 10). Chrystus musi wejść w jego «ja», aby wyzwolić go od egoizmu i pychy, jak mówi św. Ambroży: «Niech wkroczy do twej duszy Chrystus, niech zamieszka w twych myślach Jezus, by zamknąć wszelką przestrzeń dla grzechu w świętym przybytku cnoty» (Komentarz do Psalmu CXVIII, litera «dalet», 26).

5. Tak więc krzyż, znak miłości i całkowitego oddania się, jest znakiem rozpoznawczym ucznia powołanego do upodobnienia się do Chrystusa uwielbionego. Jeden z Ojców Kościoła Wschodniego, będący także natchnionym poetą, Roman Pieśniarz, zwraca się takimi słowami do ucznia: «Masz krzyż jak laskę, oprzyj na nim swą młodość. Wprowadź go do swej modlitwy, przyprowadź go do wspólnego stołu, wprowadź go do swego łoża i wszędzie jako tytuł chwały. (...) Powiedz swemu oblubieńcowi, który teraz przyłączył się do ciebie: padam do twoich stóp. W swym wielkim miłosierdziu udziel swemu wszechświatu pokoju, pomocy swym Kościołom, gorliwości pasterzom i zgody owczarni, abyśmy wszyscy i zawsze sławili nasze zmartwychwstanie» (Hymn 52 «Do nowo ochrzczonych», wiersze 19 i 22).