2. Niedziela Wielkanocna Miłosierdzia Bożego (C)

Spotkanie ze Zmartwychwstałym

ks. Jan Kochel

Kim jest Zmartwychwstały? To pytanie, które stawiali sobie uczniowie zebrani w Wieczerniku ”owego pierwszego dnia tygodnia”, ale to również pytanie współczesnych chrześcijan. Jezus wciąż na nowo ”wyłania się” z mroków śmierci, wchodzi, ”choć drzwi [bywają] zamknięte”, i obwieszcza pokój. Jak na obrazie Jezusa Miłosiernego! On wchodzi też w dzisiejszą rzeczywistość, przeżywającą różnego rodzaju lęki, obawy, wątpliwości. Spotkanie wielkanocne powtarza się więc w każdej epoce dziejów.
Kim jest dla nas Zmartwychwstały? Chrystus jest Tym, który pomniejszył się aż do śmierci, stał się niepozorny aż do zgorszenia, aż do pogardzania przez pogardzanych. Bóg dał Mu jednak moc, by stał się powszechną i szczególną obecnością dla każdego i dla wszystkich. Takim jest zmartwychwstały Chrystus. Zmartwychwstanie zaś nie jest powrotem Chrystusa w powszechność, ale Jego obecnością względem każdego i względem wszystkich. Zmartwychwstały Jezus jest dla każdego człowieka - tak jak gdyby istniał tylko ten jeden człowiek. Miłość Boża ofiaruje swą obecność umiłowanemu człowiekowi, jak gdyby człowiek ów był jednym jedynym.

Tomasz, jeden z Dwunastu, miał zatem takie samo prawo do spotkania z Jezusem jak pozostali uczniowie. I skorzystał z niego osiem dni później - w dzień Pański. Niedziela jest więc dniem spotkania ze Zmartwychwstałym. Jest dniem spotkania wspólnoty, ale i dniem osobistego spotkania z każdym wierzącym. Chrystus nikogo nie pomija, pragnie osobistej zażyłości z każdym.

Kim zatem jest ten ”niedowiarek” - Didymos? Istnieje szeroko rozpowszechnione przekonanie, że imię wyraża całą głębię człowieka, to, kim on jest. Imię Tomasz Didymos występuje w tym podwójnym brzmieniu tylko w Ewangelii Jana (J 11,16; 20,24; 21,2). Greckie imię Didymos znaczy dosłownie ”podwójny”, ”dwojaki”, ”bliźniaczy”. Może wskazywać na człowieka rozdwojonego, niespójnego wewnętrznie, pełnego niepokojów. Takim był zapewne apostoł Tomasz. Ewangelista przedstawia go w trzech sytuacjach: w scenie przed wskrzeszeniem Łazarza (J 11,16), w czasie Ostatniej Wieczerzy (J 14,4) i w Wieczerniku (J 20,19-23). Za każdym razem jest w nim wiele zapału, ale i wątpliwości. Widzimy go jako człowieka nieufnego, stojącego z boku, łatwo zamykającego się w sobie, niezdolnego do porozumienia, którego współbracia muszą przekonywać.

Sam Jezus stopniowo prowadzi Tomasza do dojrzałości i osobistego wyznania: ”Pan mój i Bóg mój?” (J 20,28). Te słowa ucznia są nie tylko osobistym wyznaniem wiary, ale również spójnym wyrażeniem tajemnicy Zmartwychwstania i Bóstwa Jezusa Chrystusa. Jest to wyraz wielkiej radości i zawierzenia, który można by przyrównać do okrzyku z hymnu wyśpiewanego przez Maryję w scenie Zwiastowania: ”Raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy” (Łk 1,47).

Każdy z nas może osobiście spotkać się ze Zmartwychwstałym, zwłaszcza w Eucharystii. Tam On leczy nasze lęki, wątpliwości, rozdwojenia. Tam zachęca nas, by niejako ”zobaczyć” ślady gwoździ i ”włożyć” rękę w miejsce męki, ”wniknąć” w serce Boga. Tam wreszcie zaprasza nas na ucztę, abyśmy uwierzyli w Niego i doświadczyli komunii z Nim.

Świadek naszych czasów Jan Paweł II w dwóch bardzo osobistych wyznaniach, zawartych w książce ”Dar i tajemnica” oraz w encyklice ”Ecclesia de Eucharistia”, pozwolił nam rzucić okiem na swoje życie eucharystyczne. Papież wyznał: ”Pięknie jest zatrzymać się z Nim [Jezusem] i jak umiłowany uczeń oprzeć głowę na Jego piersi, poczuć dotknięcie nieskończoną miłością Jego Serca. Ileż to razy, moi drodzy Bracia i Siostry, przeżywałem to doświadczenie i otrzymywałem dzięki niemu siłę, pociechę i wsparcie” (EE II, 25).