Uroczystość Najświętszej Trójcy (A)

Tajemnica pełna świateł

ks. Wacław Depo

Człowiek, który ze swej natury i powołania jest istotą szukającą prawdy, wcześniej czy później staje wobec pytań o Boga. Jesteśmy świadomi, że każda ludzka próba odpowiedzi na pytania: Czy Bóg istnieje?; Kim On jest?; Co oznacza Jeden w Trzech Osobach?; Jakie są Jego relacje ze światem i człowiekiem? mieści się w pewnym kanonie ludzkiej umysłowości. Przyznajemy, że już samo postawienie pytań i poszukiwanie odpowiedzi jest ze strony człowieka afirmacją niepoznawalnej Tajemnicy. Ojciec Święty Jan Paweł II, analizując relację rozumu ludzkiego do tajemnicy Objawienia Bożego, dochodzi do wniosku, że „prawda, która pozwala nam poznać Boże Objawienie nie jest dojrzałym owocem, ani najwyższym osiągnięciem myśli wypracowanej przez rozum. Jest ona bezinteresownym darem Boga, który pobudza władzę umysłu i domaga się, aby aktem woli przyjąć ją jako wyraz miłości Bożej. Jest w tym darze zawarta również obietnica ostatecznej i doskonałej wizji Boga dla tych, którzy w Niego wierzą lub poszukują Go szczerym sercem” (Fides et radio, 12 i 15).

Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu ukazuje poszczególne etapy samoobjawiania się Boga ludzkości. Pierwszy – to dzieło stworzenia: „Albowiem z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę” (Mdr 13,5). Święty Paweł dodaje w Liście do Rzymian: „Od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty – wiekuista Jego potęga i Bóstwo – stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła” (1,20). Całe stworzenie jest więc „pierwszym językiem” mówiącym o Bogu Stwórcy. W Bogu jest Początek wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych i Pełnia tajemnic, które człowiek ma badać, ponieważ jako jedyny został stworzony na obraz Boży i dlatego związany jest z Bogiem niepowtarzalną więzią wzajemności (por. Fides et ratio, 17).

Drugi etap to Objawienie się Boga przez wybranych ludzi, np. przez Mojżesza i jego charakterystyczny dialog z Bogiem. Pytając o imię Boga, który go posyła do synów Izraela, otrzymał następującą odpowiedź: „JESTEM KTÓRY JESTEM” (Wj 3,14). Święty Łukasz w Dziejach Apostolskich dopełni tę prawdę pięknym tekstem: „W Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (17,28).

Trzeci i najpełniejszy etap Objawienia – to tajemnica Jezusa Chrystusa, Ostateczna Odpowiedź Boga na niekończące się pytania człowieka. W Nim chrześcijaństwo odnajduje najgłębszego Interpretatora Boga, „Który jest, Który był i Który przychodzi” (Ap 1,8) i „Który jest Ojcem i Miłością” (1J 4,8). Święty Jan Ewangelista wielokrotnie wołał, że Bóg objawił nam swoją miłość właśnie przez to, „że zesłał swojego Syna Jednorodzonego,, abyśmy życie mieli dzięki Niemu” (1J 4,9).

Historia ziemskiego życia Syna Bożego jest w jakimś sensie „historią każdego z nas”, w naszym ukierunkowaniu i przechodzeniu przez życie z wiarą ku Bogu. On jest naszym „Alfabetem” mówienia o Bogu i wiecznym życiu. Jest Znakiem więzi człowieka z Bogiem, który nie jest jakimś „Wielkim Samotnikiem”, lecz Wspólnotą Osób Ojca i Syna i Ducha Świętego. „Można powiedzieć – uczy Jan Paweł II w encyklice Dominum et Vivificantem – iż w Duchu Świętym, życie wewnętrzne Trójjedynego Boga staje się całkowitym darem, wymianą wzajemnej miłości pomiędzy Osobami Boskimi i że przez Ducha Świętego Bóg bytuje na sposób daru. Możemy to poznać jedynie dzięki Objawieniu” (nr 10). To Chrystus w Mocy Ducha Świętego dokonuje wprowadzenia nas w Boży świat, do uczestnictwa w życiu Boga samego przez łaskę. To On jest odblaskiem Ojca i Jego istoty (Hbr 1,3) i przez Ducha Świętego czyni Boga „otwartym w miłości”, aby każdy, kto uwierzy w Syna, nie podlegał potępieniu, ale miał życie wieczne” (J 3,16-18).