32. Niedziela zwykła (B)

Refleksja nad... miłością?

Piotr Blachowski

Dzisiejsze czytania zachęcają nas do refleksji nad naszym własnym postępowaniem. Będąc członkami Kościoła, mamy za zadanie dbać o Kościół, czyli również o nas samych. Z drugiej zaś strony nasuwa się pytanie, jak żyć w dobie postępu technicznego, w dobie postępu cywilizacyjnego, a jednocześnie być blisko Boga, blisko bliźnich, blisko samego siebie?

W naszych czasach powszechna jest pogoń za pieniądzem. Źródłem takiego „nerwicowego” dążenia do posiadania jest lęk przed zubożeniem, przed zależnością od innych, przed bezradnością, przed byciem lekceważonym. Jednakże żyć samemu się nie da. Przecież żyjemy wśród ludzi, pracujemy z ludźmi, współistniejemy z nimi, tylko czy rozumiemy ich potrzeby, ich problemy? Czy jesteśmy w stanie ofiarować im siebie, a przez to ofiarować im coś więcej niż przyjaźń, ofiarować miłość bezinteresowną, nie wymagającą rewanżu?

O tym, że jest to możliwe, mówi nam Liturgia Słowa. W Księdze Królewskiej wdowa dzieli się z Eliaszem jedzeniem, a Pan ich wspomaga zawsze pełnym dzbanem mąki na podpłomyki, zaś w Ewangelii inna wdowa daje w świątyni wszystko, co ma. Postawa ubogich wdów – i tej, dzielącej się ostatnim chlebem, i drugiej, wrzucającej do skarbony dwa pieniążki, czyli całe swe utrzymanie – powinna być dla nas przykładem. I nie tyle chodzi tutaj o datki, dary materialne, co o przyczynę tychże darów. W obu przypadkach dar był przejawem miłości do bliźniego, do drugiej osoby.       

Słowa te słyszymy w czasie szczególnym, bowiem razem z dzisiejszą pozostają tylko trzy niedziele poprzedzające najwspanialszy okres oczekiwania – Adwent. Czytania tych niedziel wprowadzają nas duchowo i mentalnie w stan, którym będziemy żyć za niecały miesiąc. To nie Tydzień Miłosierdzia winien zachęcać do bycia miłosiernymi, to nasza wiara i miłość powinny nas takimi uczynić. Spróbujmy się oswoić z darem (bo to jest dar) dawania innym. Tylko co, jak i komu? To trudne pytania, a jeszcze trudniejsze są odpowiedzi.

Powróćmy zatem do początku rozważania. Będąc członkami Kościoła, mamy za zadanie dbać o Kościół, czyli również o nas samych. W jaki sposób? Na to pytanie każdy musi sobie odpowiedzieć sam. Dzisiejsze Słowo Boże, adresowane przez Boga w Trójcy Jedynego właśnie do nas, ułatwia znalezienie odpowiedzi. Wgłębiając się w to Słowo, pomyślmy, co możemy jeszcze zrobić dla innych, dla nas, dla siebie?

Matko Boża, przez Twoje wstawiennictwo prosimy Ducha Świętego o pomoc w zrozumieniu nauk zawartych w Słowie Bożym. Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie.