Wskazania Episkopatu Polski po ogłoszeniu nowego wydania Ogólnego wprowadzenia do Mszału Rzymskiego

15. Aklamacja przed Ewangelią "stanowi samodzielny obrzęd, przez który zgromadzenie przyjmuje i pozdrawia Pana mającego doń przemawiać oraz śpiewem wyznaje wiarę" (OWMR 62). Nie jest ona głoszeniem słowa Bożego do zgromadzonych wiernych, lecz radosnym śpiewem wspólnoty skierowanym do Chrystusa. Powinna więc wykonywać ją schola lub kantor albo organista, włączając w śpiew całe zgromadzenie. "Jeśli nie śpiewa się Alleluja lub wersetu przed Ewangelią, można je opuścić" (OWMR 63 c).

16. Jeżeli Mszy świętej przewodniczy biskup, a nie ma diakona, jeden z prezbiteŹrów koncelebransów mający wygłosić Ewangelię prosi biskupa o błogosławieństwo. "Podczas koncelebracji, której przewodniczy prezbiter, koncelebrans mający pod nieobecność diakona głosić Ewangelię nie prosi głównego celebransa o błogosławieństwo ani go nie otrzymuje" (OWMR 212).

17. Po odśpiewaniu aklamacji przed Ewangelią "uczestnicy zwracają się w stronę ambony, okazując szczególną cześć dla Ewangelii Chrystusa" (OWMR 133). Czytający Ewangelię czyni znak krzyża na księdze. Gdy kapłan czyni znak krzyża na czole, ustach i piersiach mówiąc: Słowa Ewangelii według świętego N., wszyscy zgromadzeni czynią podobnie. Wykonują potrójny znak krzyża, a następnie wypowiadają aklamację: Chwała Tobie, Panie (zob. OWMR 134).

18. Proklamujący Ewangelię, po jej odczytaniu, nie unosi Ewangeliarza i nie ukazuje go wiernym w czasie wypowiadania aklamacji: Oto słowo Pańskie. Słowo zostało wygłoszone i żyje teraz w ludzkich sercach.

19. Po proklamacji Ewangelii można odśpiewać: Alleluja lub: Chwała Tobie, słowo Boże. Taki śpiew zaleca się w uroczystych celebracjach. Nie śpiewa się wtedy wersetu z Pisma Świętego, lecz samą aklamację.

20. "Kiedy diakon posługuje biskupowi, zanosi mu księgę do ucałowania albo sam ją całuje, mówiąc cicho: Niech słowa Ewangelii itd. Podczas bardziej uroczystych celebracji biskup zależnie od uznania błogosławi lud księgą Ewangelii" (OWMR 175).