KONSTYTUCJA APOSTOLSKA PONTIFICALIS ROMANI

PAWEŁ
Biskup sługa
sług Bożych na wieczną rzeczy pamiątkę


SOBÓR WATYKAŃSKI II zalecił nie tylko w sposób ogólny reformę Pontyfikatu Rzymskiego⁽¹⁾, ale podał także szczegółowe normy, które należy mieć na uwadze przy zmianie obrzędów święceń, "czy to w odniesieniu do ceremonii czy to do tekstów"⁽²⁾.

Gdy chodzi o obrzędy związane ze święceniami, należy wziąć pod uwagę najpierw te, przez które w Sakramencie Kapłaństwa, udzielanym na różnym stopniu powstaje święta Hierarchia: "Tak to kościelne posługiwanie, ustanowione przez Boga, sprawowane jest w różnych stopniach święceń przez tych, którzy od starożytności już noszą nazwę biskupów, prezbiterów i diakonów"⁽³⁾.

W odnowieniu zaś obrzędów Święceń Wyższych, należy, obok ogólnych zasad, na podstawie których dokonuje się ogólna odnowa Liturgii, zgodnie ze wskazaniami Soboru Watykańskiego II - w szczególny sposób wziąć pod uwagę wspaniałą naukę o naturze i skutkach Sakramentu Kapłaństwa, która została przedstawiona przez tenże Sobór w Konstytucji o Kościele. Nauka ta winna we właściwy sobie sposób znaleźć swój wyraz w samej Liturgii, "albowiem tak należy ułożyć teksty i obrzędy, aby jaśniej wyrażały święte tajemnice, których są znakiem, i aby lud chrześcijański, na ile to możliwe, mógł łatwo je zrozumieć i uczestniczyć w nich w sposób pełny, czynny i społeczny"⁽⁴⁾.

Ten sam Sobór poucza: "przez konsekrację biskupią udziela się pełni sakramentu kapłaństwa, która zarówno w tradycji liturgicznej Kościoła, jak i w wypowiedziach świętych Ojców, nazywana jest najwyższym kapłaństwem, bądź pełnią świętego posługiwania. Sakra zaś biskupia wraz z funkcją uświęcania przynosi również funkcję nauczania i pasterzowania; funkcje te jednak z natury swojej mogą być wykonywane tylko w hierarchicznej wspólnocie z Głową Kolegium i jego członkami. Z tradycji bowiem, która ujawnia się szczególnie w obrzędach liturgicznych i w praktyce Kościoła zarówno Zachodniego jak i Wschodniego, widać wyraźnie, że przez włożenie rąk i przez słowa konsekracji udzielana jest łaska Ducha Świętego i wyciskane święte znamię, tak że Biskupi w sposób szczególny i dostrzegalny przejmują rolę samego Chrystusa, Mistrza, Pasterza i Kapłana, i w jego zastępstwie działają"⁽⁵⁾.

Do powyższych słów należy dodać liczne i wspaniałe punkty nauki o apostolskiej sukcesji biskupów, jak również o ich funkcjach i obowiązkach, które chociaż już obecnie zawierają się w Konsekracji biskupiej - jednak wydaje się, że powinny być wyrażone lepiej i dokładniej. Aby osiągnąć to w sposób bardziej odpowiedni, wydało się rzeczą pożyteczną zaczerpnąć ze starożytnych źródeł błagalną modlitwę konsekracyjną, jaka znajduje się w tzw. Tradycji Apostolskiej Hipolita Rzymskiego, spisanej z początkiem III w., a która zachowała się w znacznej swej części aż dotąd w Liturgii święceń Koptów i Syryjczyków zachodnich. W ten sposób w samym akcie święceń ujawni się świadectwo zgodności tradycji wschodniej i zachodniej co do apostolskiego posługiwania biskupów.