Ten sam - radykalnie Inny. Wielkanoc 2007.

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest odnowieniem wiary w to, że żaden człowiek nie jest sam na drodze życia. Moc Ducha to moc przezwyciężania grzechu, nie tylko swojego, ale także moc obrony przed złem cudzego grzechu. Dar Ducha jest darem dla całego Kościoła.

Jego przyjście poprzedzają promienie światła i wiedzy. Przychodzi z sercem prawdziwego obrońcy. Przychodzi, aby zbawić, leczyć, uczyć, zachęcać, wzmacniać, pocieszać, oświecać duszę najpierw tego, który Go przyjmuje, a potem przez niego i innych.

Nasze mamy. Dobre, kochane i ciągle w nas zapatrzone. Zawsze są blisko. W drugim pokoju, w drugim mieście. Czasem spoglądają na nas z fotografii. Czuwają, niezmiennie gotowe by nas chronić i bronić. Podążamy za nimi ufnie.

Dla wyznawców Chrystusa Jego śmierć i zmartwychwstanie są drogowskazami. Po paschalnych wydarzeniach żaden chrześcijanin nie może na swój koniec patrzeć inaczej jak w kategoriach początku. O Wniebowstąpieniu myślimy podobnie, pamiętając, że wolą Chrystusa jest, byśmy jeszcze pozostali na ziemi.

Proszę was bracia najdrożsi, abyście to, coście z Bożej łaskawości na tych kazaniach usłyszeli, gdziekolwiek się znajdziecie, swoim sąsiadom i bliskim, którzy z wami do kościoła albo nie mogli, albo - co jest rzeczą gorszą - nie chcieli przyjść, oraz tym, którzy choć przychodzą, to szybko wychodzą, starali im dokładnie przekazać.

Kiedy umierał Ociec Święty wiele mówiliśmy o towarzyszeniu choremu w jego cierpieniu i pomocy w godnym odejściu. Jak traktujemy chorobę i chorego w swojej rodzinie? Jak przyjmujemy śmierć bliskich? To też katecheza. Trudna, ale prawdziwa. Jak traktujemy życiowe potknięcia – swoje i swoich bliskich?

Zobaczmyż, bracia, czy i w nas samych nie ma dwóch ołtarzy, mianowicie ołtarza naszego ciała i ołtarza naszego serca. Stąd Bóg oczekuje od nas podwójnej ofiary. Jednej, abyśmy byli czyści ciałem, a drugiej, byśmy byli czystego serca.

Pojecie „ofiara Kościoła" nie oznacza, że wypełniamy jakieś świadczenia, aby Bóg był z nas zadowolony, lecz że praktykujemy miłość Jezusa. Słowo „ofiarować" pochodzi od operari - „pracować, trudzić się, być zajętym, składać ofiarę".

Wody w naczyniach nie straciły nic ze swej jakości. Pozostają sobą nawet wtedy, gdy doznają szlachetnej przemiany. Przemija ich dotychczasowa natura, nabywają innej. Materii dodany zostaje smak, który ją utrwala...

Dante w Boskiej komedii umieszcza śpiew tej antyfony w Raju. Wykonują go wprowadzeni w nie kończącą się radość zbawieni przez Chrystusa, których Królową jest córa tej ziemi, siostra doli naszej, Bogurodzica.

Coroczny Światowy Dzień Modlitw o Powołania, to okazja ku temu, by ukazać znaczenie powołań w życiu i w posłannictwie Kościoła. To również okazja, by intensyfikować naszą modlitwę, aby powołania wzrastały w aspekcie ilości i jakości. Na zbliżający się Dzień Modlitw o Powołania pragnę zaproponować jako temat refleksji zagadnienie, które zawsze jest aktualne: powołanie w służbie wspólnoty Kościoła.

Spływa więc na nas olej w sposób cielesny, lecz przynoszący duchowy owoc. W ten sposób sam zewnętrzny obrzęd chrztu staje się duchowym, ponieważ w wodzie jesteśmy zanurzeni, a duchowy skutek otrzymujemy, to znaczy oczyszczeni z grzechów.

Kto chce iść za Bogiem, ten nie może się zatrzymywać, lecz musi ciągle wkraczać w nowe obszary fascynacji i poznania. Jezus prowadzi nas do coraz żyźniejszych obszarów duchowych...

Jedynym prezentem tego dnia było przyjęcie Jezusa Eucharystycznego. Tego dnia nie wydarzyło się nic bardziej ważnego, uroczystego. Na całe życie zapamiętała prawdziwy wymiar tego dnia i to, że była w tym dniu kimś wyjątkowym.

Gdy jednak usłyszysz o śmierci duszy, nie myśl, że dusza umiera — jest bowiem nieśmiertelna, lecz śmiercią duszy jest grzech i wieczna kara. Dlatego mówi Chrystus: „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą, bójcie się raczej tego, który duszę i ciało może zatracić w piekło" (Mt 10, 28).

Wielka Sobota wieczór. Ogród Oliwny. Gdzieś z boku leży duży kamień.
Z przodu sceny siedzi skulona Maria Magdalena. Na scenę wchodzi Maria - żona Kleofasa. Idzie zrezygnowana. Nagle zauważa Marię Magdalenę. Podchodzi. W trakcie rozmowy siada obok niej i słucha z zaciekawieniem.

„Spoczywa na was niezwykłe powołanie. Wybierając spośród was bł. Faustynę, Chrystus uczynił wasze zgromadzenie stróżem tego miejsca, a równocześnie wezwał do szczególnego apostolstwa Jego Miłosierdzia. Proszę Was, podejmijcie to dzieło. Dzisiejszy człowiek potrzebuje waszego głoszenia miłosierdzia; potrzebuje waszych dzieł miłosierdzia i potrzebuje waszej modlitwy o miłosierdzie”.

Pełnemu i czynnemu udziałowi w liturgii ma towarzyszyć katecheza związana ze sprawowaniem tego misterium, w którym zarówno duszpasterze, jak wierni, wnikając w duchowy sens tekstów biblijnych, formuł kultowych, celebracji, znaków i świętych czynności mają być przeniknięci duchem i mocą liturgii.

Po wyznaniu zbawczej wiary zanurzyliście się trzykroć w wodzie i wynurzyliście się — na pamiątkę trzydniowego pobytu Chrystusa w grobie. Jak bowiem nasz Zbawiciel przebywał trzy dni i trzy noce w łonie ziemi, tak i wy w pierwszym wyjściu z wody naśladowaliście pierwszy dzień Chrystusa w ziemi i noc zanurzenia.

„Rudy” rozwalił się na siedzeniu. Otworzył puszkę. Wypił chyba z połowę, po czym beknął. Patrzyłem na niego z obrzydzeniem i… podziwem. Nagle zapragnąłem być tym młodym, jurnym, umięśnionym bezstresowcem, mówiącym o podbojach lasek, bekającym, pijącym lewą ręką piwo, a prawą sprawdzającym w laptopie kursy giełdy. Był jak żongler bez wysiłku łapiący dziesięć różnych przedmiotów.

Dopóki zatem nie pozbędziesz się cielesnych zwyczajów, jesteś cudzoziemcem i obcym, i nie ma dla ciebie udziału i wspólnoty ze Świętym - Chrystusem, który przyszedł z nieba. Kto bowiem zbliża się do bytu niebieskiego, sam musi się stać niebieski, nikt zaś nie może się stać niebieski, jeśli nie odrzuci tego, co ziemskie.

Ważny jest jeszcze jeden aspekt Zmartwychwstania: perspektywy, które otwiera ono przed nami; to dlatego stanowi niewyczerpalne źródło nadziei człowieka: nadziei na nieśmiertelność, wieczne życie i przyjaźń z Bogiem; nadziei – że to nie grzech, zło i śmierć piszą ostatnie linie ludzkiego życia! Odebrać wiarę w zmartwychwstanie – to zabić nadzieję!

Niektórzy myślą, że koniecznie trzeba ochrzcić dziecko jak najszybciej po urodzeniu, bo może umrzeć. Tymczasem chrzest nie uratuje go od śmierci. Zapewniam was, że zarówno wy jak i wasze dzieci pomrzecie. Chrzest właśnie na tym polega, aby codziennie umierać dla siebie, dawać się wykorzystywać, niszczyć.

W ciasnym pomieszczeniu Grobu Pańskiego próbuję chłonąć atmosferę tego niezwykłego miejsca. Wiem, że nie jest oryginalne. (...) Ale to jest to miejsce. Tu zrodziła się jedyna nadzieja. Całego świata i moja. Tu Jezus z Nazaretu powstał z martwych. Jeśli komuś już udało się pokonać śmierć, to może, zgodnie z Jego obietnicą, uda się także i mnie?

Męka Pańska. Śmierć. Zmartwychwstanie. To bardzo trudne. Jak włączyć w przeżywanie i zrozumienie tych dni dzieci? Po prostu włączyć. Nie tylko poświęcenie potraw. Niechaj nam towarzyszą w podniosłym przeżywaniu Triduum Paschalnego i każdego roku wraz z nami bardziej dojrzewają do przyjęcia i zrozumienia tajemnicy Zmartwychwstania. Te dni tłumaczą znaczenie i potęgę krzyża, symbolikę ognia, paschału, wody święconej, objaśniają tajemnice Chrztu Świętego.