Śladami Pisma

Stacja 6. Weronika ociera twarz Jezusowi.

Rzekł Bóg: uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam... Tak stworzył Bóg człowieka na swoje wyobrażenie, na wyobrażenie Boga go stworzył /Rdz 1,26-27/.

Szukam, o Panie, Twego oblicza; nie zakrywaj swego oblicza przede mną! /Ps 27,8-9/.

Oto się powiedzie mojemu Słudze, wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo. Jak wielu osłupiało na Jego widok, tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać Jego była niepodobna do ludzi, tak mnogie narody się zdumieją, królowie zamkną przed Nim usta /Iz 52, 13-15a/.

Nie miał On wdzięku ani też blasku, aby na Niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi. Mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy Go za nic /Iz 53, 2b-3/.

Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę powiadam wam, nie utraci swojej nagrody /Mt 10, 42/.

Niech trwa braterska miłość. Pamiętajcie o uwięzionych, jakbyście sami byli uwięzieni, i to tych, co cierpią, bo i sami jesteście w ciele /Hbr 13, 1.3/.

Stałem się znakiem hańby, dla wszystkich mych wrogów, dla moich sąsiadów przedmiotem odrazy, dla moich znajomych – postrachem; kto mnie ujrzy na ulicy, ucieka ode mnie /Ps 31,12/.

On jest obrazem Boga niewidzialnego, Pierworodnym wobec każdego stworzenia /Kol 1,13/.