Czwarty ołtarz

Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: „Ojcze, nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”.

Eucharystia skleja Kościół

Fragment Ewangelii odczytywanej przy ostatnim ołtarzu tak naprawdę jest cytatem z modlitwy samego Jezusa. Niewiele jest takich miejsc w Piśmie Świętym. Bez trudu znajdziemy w nim urywki mówiące o tym, że Jezus wiele się modlił. Wiemy także, że pozostawił swoim uczniom wzór modlitwy. Fragment odczytany przy czwartym ołtarzu jest czymś więcej niż zapisem modlitwy samego Jezusa i czymś więcej niż wzorcem – to swoistego rodzaju stenogram Jego rozmowy z Ojcem.

Oczywiście miejsce i czas modlitwy Jezusa mają niebagatelne znaczenie. Chodzi bowiem o słowa, które wypowiedział On krótko przed śmiercią, w Wieczerniku, to znaczy tam, gdzie wraz z uczniami spożył ucztę paschalną, ustanawiając sakrament Eucharystii. To właśnie tam rozpoczęła się droga, której zwieńczenie stanowią krzyż i nasze zbawienie…

Czym zatem jest modlitwa Jezusa odczytana przy ostatnim ołtarzu? Jest wołaniem o jedność. Jednak nie chodzi o trywialnie rozumianą korporacyjność, ukierunkowaną na realizację jakichś zadań, nawet najbardziej wzniosłych, lecz o jedność, której źródłem jest wewnętrzne życie Trójcy Świętej. O taką jedność, która sprawia, że Kościół rodzi się i odmładza: „Proszę, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno”.

W uroczystość Bożego Ciała jesteśmy zaproszeni do tego, by odnowić tajemnicę Eucharystii i Kościoła. To jakby dwie strony tego samego medalu. Ciekawe, że w pierwszym tysiącleciu na określenie Kościoła chrześcijanie używali wyrażenia „prawdziwe Ciało Chrystusa” – to sformułowanie dziś zarezerwowane jest dla Ciała Pańskiego pod postacią chleba. W każdej Mszy Świętej, podczas modlitwy eucharystycznej, prosimy nie tylko o to, by chleb i wino stały się Ciałem i Krwią Pańską, lecz również o to, byśmy „stali się jednym ciałem i jedną duszą w Chrystusie”. To Eucharystia ma nas sklejać w Kościół; w każdej Mszy mamy pozwolić, by Jezus – naszymi głosami i w naszym imieniu – zanosił do Ojca modlitwę o jedność, by ją budował. W każdej Eucharystii, kiedy w Nim trwamy, wypowiada modlitwę z Wieczernika.

Jaka z tego lekcja? Bycie chrześcijaninem to nie tylko indywidualny kontakt z Jezusem, którego możemy doświadczyć w Komunii, lecz w równej mierze budowanie Mistycznego Ciała Chrystusa: kształtowanie jedności między siostrą i bratem, którzy stoją obok mnie podczas Eucharystii; także wtedy, kiedy nie do końca się z nimi zgadzam lub nie za bardzo za nimi przepadam. Bardzo brakuje nam takiej eucharystycznej jedności: w rodzinach, w społeczeństwie, a nawet w Kościele. Jakże często potrafią zawładnąć nami spory, niesnaski, stronnictwa, oskarżenia… Być Kościołem to stanowić w nim jedno, pomimo różnic.

Kiedy przy ostatnim ołtarzu wsłuchujemy się w modlitwę Jezusa z Wieczernika, to także po to, by wybrzmiała ona na nowo w naszym życiu, by nie była tylko stenogramem. Budowanie jedności Kościoła zaczyna się od modlitwy, w której pozwalamy Duchowi modlić się w nas – o jedność. Ta modlitwa Jezusa to coś więcej niż wzór. Ona w Eucharystii ma stawać się Jego modlitwą…

Dominik Jurczak OP