Oto zbliża się czas

Cud i tajemnica Bożego Narodzenia poruszają nas niezmiennie i zdumiewają. Trudno nam pojąć, że wielkość Boga potrzebowała tylko prostoty i piękna by się objawić światu. Nie tak dzisiaj osiągamy sukces i nie tak dochodzimy do wielkości. Dzisiejsi „wszechmogący” specjaliści od sukcesów załamali by ręce. Zupełny brak profesjonalizmu. Na nic Bogu mądrość tego świata, jego zwyczaje, opinie, podstępy. Dał światu największy dar jako szansę na to, by stał się lepszy, nikogo z tej łaski nie wykluczając. Powinniśmy się przebudzić
i przygotować na przyjęcie tego daru. Dany jest nam czas Adwentu. Kolejny już w naszym życiu i powinien być wyjątkowy, bo przecież przyrzekaliśmy sobie nigdy więcej go nie zmarnować.

Czas Adwentu jest jakby wielką wigilią Bożego Narodzenia. Jak każdego dnia wykroić choć krótką chwilę od zwykłych zajęć, obowiązków, by rozważyć kogo i dlaczego oczekujemy? Kto i jaką moc nam objawi? Co usłyszymy w głosie wołającego na pustyni i czy choć jedną ze swych ścieżek wyprostujemy dla Niego? Na ile znamy siebie i na ile siebie oszukujemy balansując między Bogiem a światem? Nie widzimy dobra do którego jesteśmy powołani,
a pociąga nas  zło którego się dopuszczamy.

Człowiek w każdym czasie ma skłonność do nadawania wierze takiego kształtu, który zaciera obraz jego grzeszności. Dając się prowadzić mądrości Bożej mamy szanse i środki by widzieć jaśniej, rozumieć pełniej i nie uciekać od prawdy o sobie. Pragniemy i oczekujemy dobrych przemian, a tak bardzo ociągamy się by zmieniać samych siebie. Może warto zastanowić się dlaczego nasz rachunek sumienia nie boli, pożegnać pychę, która upewnia nas, że jesteśmy tacy nienajgorsi. Z nadzieją kończyć dzień i nie bać się jutra, nie unosić się słowem i goryczą wobec tych, którzy dają nam poznać nasze błędy lub boleśnie dotykają skutkami swoich. Wejść w nowy czas z prawdziwym postanowieniem dobra i wolą by to dobro wypełniać. Tak by nie stać się kolejnym Herodem, przed którym przyjdzie Bogu uciekać do Egiptu.