Krzyczę o łasce Pana

Z Psalmu 89

Będę na wieki śpiewał o łasce Pana,
moimi ustami Twą wierność będę głosił
przez wszystkie pokolenia.

To Psalm, którego tematem przewodnim jest wychwalanie Boga za łaskawość, jaką okazał dla rodu Dawida. I jednocześnie skarga na upadek Izraela, czyli jakby też cofnięcie łaskawości Boga dla potoków Dawida. Bo, przypomnijmy, Dawid, drugi król Izraela, był tym, któremu Bóg obiecał, że jego królestwo będzie trwało na wieki. W sposób zaskakujący nawet dla tego, który czyta dziś ten Psalm, po upadku królestwa, zapowiedź ta spełniła się, gdy daleki potomek Dawida, Jezus Chrystus, po swoim wniebowstąpieniu „zasiadł po prawicy Ojca”; czyli został królem wiecznego królestwa w niebie...

Psalm dotyczy rodu Dawida. Dziś św. Józefa; tego, przez którego Jezus mógł być nazwany „synem Dawida”. Sławiąc razem z psalmistą wierność Boga dla króla Izraela warto też popatrzyć na tę łaskawość, którą Bóg obdarzył każdego z nas. Nie jesteśmy królami, władcami, prawda. Ale mamy od Boga wiele skarbów. Wśród nich ten najbardziej podstawowy, jakim jest życie; to które dzięki Potomkowi Dawida, Jezusowi Chrystusowi, będzie trwało wiecznie w szczęściu bez cienia bólu, bez końca...

Dziękuję Ci, Panie Boże... Nie jestem żadnym władcą, nie jestem nikim wielkim, ale mam od Ciebie skarb znacznie ważniejszy, bo bardziej podstawowy: istnienie, życie. Życie, dzięki któremu mogłem kochać i być kochany, mogłem cieszyć oczy, koić słuch, dotykać, smakować, wąchać,  chłonąc całym sobą. I ciągle mogę... Dziękuję Ci Boże.