Dziękuję za świat

Z Psalmu 107

Rzekł i zerwał się wicher,
burzliwie piętrząc fale.
Wznosili się pod niebo, zapadali w otchłań,
ich dusza truchlała w niedoli.
Wołali w nieszczęściu do Pana,
a On ich wyzwolił od trwogi.
Zamienił burzę na powiew łagodny,
umilkły morskie fale.

Bóg jest Panem. Stworzył wszystko co istnieje. Stworzył świat niewidzialny i ten widzialny, z wszystkimi jego prawami. Nie przeciwko człowiekowi, ale by to wszystko działało. Zdarza się jednak, że prawa natury utrudniają człowiekowi życie. Jak kupcom płynącym przez morze, których zaskoczył sztorm. Jak wędrowcom po górach, gdy przychodzi burza. Jak mieszkańcom dolin, gdy zalewają ich fale powodzi albo gdy ich domy niszczy trzęsienie ziemi... To nie są prawa stworzone przeciw człowiekowi, ale że człowiek żyje w świecie, może go zaboleć...

A Bóg, który wszystko to stworzył, cała naturę i jej prawa, może sprawić, że stanie się coś nieoczekiwanego, niespodziewanego, co grożące człowiekowi niebezpieczeństwo oddali...

Dziękuję, Boże, że dałeś nam za mieszkanie piękną ziemię. To wiele mówi o Twoich wobec nas intencjach. Gdybyś nas nie lubił, to byś nam dał groźne byle co – brudne, odrapane, szkaradne. A dałeś ziemię, cudowny wielobarwny ogród. Dziękuję Ci.  I dziękuję za świadomość, że to, co w tym świecie groźne, istnieje nie po to, żeby nas gnębić, ale że tak ten świat działa. Tak przy okazji pokazujesz nam, że choć czasem tak w sobie zadufani, tak naprawdę mali i niewiele znaczący jesteśmy. Tym większe dla Ciebie dzięki za Twoją wobec nas łaskawość...