Pomóż, Boże. Ale bądź Twoja wola

Z Psalmu 123

Do Ciebie wznoszę oczy, który mieszkasz w niebie.
Jak oczy sług są zwrócone na ręce ich panów.
Jak oczy służebnicy na ręce jej pani,
tak oczy nasze ku Panu, Bogu naszemu,
dopóki się nie zmiłuje nad nami.
Zmiłuj się nad nami, zmiłuj się, Panie,
bo mamy już dosyć pogardy.
Ponad miarę nasza dusza jest nasycona
szyderstwem zarozumialców i pysznych pogardą.

Chcę już być Ci wierny, Boże, Ty się nade mną zmiłuj – tak można by najkrócej wyrazić myśl psalmisty. Ucisk ze strony pysznych i zarozumialców traktuje on jako dopust Boży – byłem niewierny, Pan mnie za to karze rękami moich wrogów. Ale odkąd wiadomo, że Bóg niekoniecznie nagradza i karze w tym życiu, że jest jeszcze życie wieczne, związek między grzechem a koniecznością znoszenia ucisku uległ radykalnemu rozluźnieniu. Mimo to  nauka, jaka dla nas płynie z takich sytuacji jest podobna. To zawsze wezwanie do nawrócenia albo przynajmniej do większej wierności. I zawsze tym, który może nas uwolnić z sytuacji jest Bóg. Bo sami... No cóż... Albo niewiele możemy albo musielibyśmy użyć niemoralnych środków. A to byłoby zwycięstwo zła. Trzeba w takich razach zdać się na Boga....

Tak, Boże, ponad miarę moja dusza jest nasycona „szyderstwem zarozumialców i pysznych pogardą”. Widzę to w szerokim świecie, gdzie zło tak często odnosi triumfy,  widzę w mojej Polsce, której przywódcy wpadli w amok zemsty na poprzednikach i tych, którzy, jak im się wydaje, ich popierali, ale widzę i bliźej wokół mnie. W pierwszym i drugim wypadku nic zrobić nie mogę. W tym trzecim... Mógłbym, Panie. Ale jestem zbyt leniwy, by wikłać się w utarczki. No i pewnie nie różniłbym się wtedy od tych, których w swoim sercu oskarżam. Lepiej, żebyś Ty się tym zajął, Boże. Ale proszę, nie każ i czekać zbyt długo, bo  i tak bardzo długo już czekam. Bądź jednak Twoja wola. Ostatecznie zrób jak chcesz. Ty jesteś Panem...